Kerstgedachte
Een maand na mijn vertrek voelen twee ex-collega's duidelijk de nood om even te polsen hoe het met me gaat. In mijn inbox vind ik een mailtje vol troostende en wollige woorden. Ik voel wrevel opborrelen. Een maand geleden zou het me deugd gedaan hebben. Nu klinkt het genant onecht.
Mijn vingers kriebelen om een vinnige mail terug te sturen, maar ik slik het in.
De kerstgedachte heeft me te pakken.
Verdorie!

Blijdschap
Soms komt ze uit de radio gesprongen. Of springt ze zomaar op mijn schouder. Soms verstopt ze zich tussen de pagina's van mijn boek en valt lachend achterover als ik haar vind tussen een regel woorden. Af en toe is ze heel voorzichtig. Komt ze op kleine voetjes aangeslopen en trippelt voorzichtig naar mijn mondhoeken. Andere keren neemt ze een gigantische sprong van de ene kant van de kamer naar de andere kant. Maar altijd ben ik blij als ze zich laat zien. Bijdschap geeft me een vrolijke kriebel in mijn buik en het gevoel dat ik de wereld aankan.

Vandaag sprong ze uit de telefoon. Ze knalde zo hard tegen mijn hoofd dat ik bijna niet begreep wat de persoon aan de andere kant me vertelde.
"Dus als jij wilt, kan je bij ons beginnen", herhaalde de stem aan de andere kant, duidelijk glimlachend.
Blijdschap danste zwierige rondjes over het tafelblad terwijl ik alle praktische dingen afhandelde.
"Ik moet bellen, regelen, verwittigen, schrijven, ...", dacht ik toen ik de hoorn neergelegd had.
"Neen", toeterde blijdschap. "Je moet zingen, dansen, blij zijn."
Wat we dan ook deden. Prioriteiten zijn prioriteiten.

Vandaag
Iets spannend (zenuwachtig spannend) en iets leuks.
Hoe beter het spannende deel gaat, hoe meer ik mezelf zal gunnen tijdens het leuke deel. Alhoewel... als het spannende deel zou tegenvallen kan ik mezelf ook troosten met het leuke gedeelte.