Vreemd
Vreemd als de weg die je voor jezelf voor ogen had opeens niet de juiste weg blijkt te zijn. Nog vreemder als die andere weg, waar je toevallig opsukkelde, die weg waar je halsstarrig probeerde af te raken, als die het wel blijkt te zijn.

Lieve,

Iedere ochtend als ik door de donkere morgen rij, denk ik aan je. Als er in de verte kleine rode lichtjes voor me oplichten en ik achtervolgd word door tientallen kleine witte lichtjes, dwalen mijn gedachten af en lijk je eventjes dichter dan ooit.
Als de muziek door de auto kolkt, borrelen herinneringen op. Kleine verhalen die ik dacht vergeten te zijn. Heel even weet ik weer hoe je stem klonk, hoe je rook, hoe zacht je omarmingen waren.
In dat halfuurtje tussen thuis en werk, tijdens dat stukje gewoon rechtdoor lijkt het elke morgen net alsof je even terug bent.
Onzin natuurlijk,...
en toch ergens ook niet.

Kim

Wekdienst
De man viste zijn abonnement op uit zijn schoudertas, plaatste die tegen het raam, kruiste zijn armen op het tafeltje en verborg zijn gezicht in die holte.
Ik liet mijn boek tegen de rand van het tafeltje leunen. Zijn blonde krullen tikten net niet tegen de achterflap aan.
Het was stil in de wagon. Vaag hoorde ik de muziek van de jongen schuin over me. Kranten ritselden en verder niets. Of wel, heel zachtjes, gesnurk. Ik zag de schouders van de man rijzen en dalen, steeds trager, steeds dieper.
Over de rand van mijn boek, bestudeerde ik hem. Hij lag doodstil, op de beweging van zijn schouders na. Het geluid werd doordringender. Meer en meer mensen in de wagon keken even op, maar hij sliep door alle controles, aankondigingen en stops heen.
Vlak voor mijn halte, terwijl ik me in mijn jas hees en de wagon wilde uitlopen, boog ik snel even voorover en bekeek zijn abonnement.
Ik tikte hem op zijn schouder: 'We zijn er' en liep de wagon uit.