Sneeuw
De straat is bedekt met een witte deken. Eén enkel paar voetstappen zwerft over het voetpad. Grote voeten die grote stappen namen. Terwijl ik naar de bushalte wandel laat de hemel een nieuwe bui sneeuw-hagelvlokken op me los. De witte vlokken maken het vroege opstaan, de maandagmorgen, de snijdende koude allemaal een stuk beter te verteren. Ik diep mijn Ipod op uit mijn zakken, op zoek naar een liedje om de witte salvo's uit de lucht te begeleiden. De hagelsteentjes botsen van mijn hoofd op het trottoir als ik Gorki opdraag om zijn muziek nog eens op me los te laten:

ze doet aan sport in Zuid-Afrika
moeder zegt dat ze door moet gaan
ze heeft zo'n zin om uit te gaan
in het regenseizoen bij volle maan
wind in m'n oren en m'n voeten stijf
nooit meer winter en zo ver van huis

Ik wil bijna huppelen, maar daar is het wegdek iets te glad voor. Dus zing ik maar mee, er is toch geen kat op straat:
Sneeuw in m'n oren en m'n voeten stijf, nooit meer winter en zo ver van huis.

Vreemd
Vreemd als de weg die je voor jezelf voor ogen had opeens niet de juiste weg blijkt te zijn. Nog vreemder als die andere weg, waar je toevallig opsukkelde, die weg waar je halsstarrig probeerde af te raken, als die het wel blijkt te zijn.

Lieve,

Iedere ochtend als ik door de donkere morgen rij, denk ik aan je. Als er in de verte kleine rode lichtjes voor me oplichten en ik achtervolgd word door tientallen kleine witte lichtjes, dwalen mijn gedachten af en lijk je eventjes dichter dan ooit.
Als de muziek door de auto kolkt, borrelen herinneringen op. Kleine verhalen die ik dacht vergeten te zijn. Heel even weet ik weer hoe je stem klonk, hoe je rook, hoe zacht je omarmingen waren.
In dat halfuurtje tussen thuis en werk, tijdens dat stukje gewoon rechtdoor lijkt het elke morgen net alsof je even terug bent.
Onzin natuurlijk,...
en toch ergens ook niet.

Kim