Sneeuw II
De sporen van de vorige dag zijn weggesneeuwd. Vandaag ben ik de grote voeten die grote stappen nemen voor.
Het voelt wat stiekem, als eerste je voetstappen door de straat laten dwalen.

Sneeuw
De straat is bedekt met een witte deken. Eén enkel paar voetstappen zwerft over het voetpad. Grote voeten die grote stappen namen. Terwijl ik naar de bushalte wandel laat de hemel een nieuwe bui sneeuw-hagelvlokken op me los. De witte vlokken maken het vroege opstaan, de maandagmorgen, de snijdende koude allemaal een stuk beter te verteren. Ik diep mijn Ipod op uit mijn zakken, op zoek naar een liedje om de witte salvo's uit de lucht te begeleiden. De hagelsteentjes botsen van mijn hoofd op het trottoir als ik Gorki opdraag om zijn muziek nog eens op me los te laten:

ze doet aan sport in Zuid-Afrika
moeder zegt dat ze door moet gaan
ze heeft zo'n zin om uit te gaan
in het regenseizoen bij volle maan
wind in m'n oren en m'n voeten stijf
nooit meer winter en zo ver van huis

Ik wil bijna huppelen, maar daar is het wegdek iets te glad voor. Dus zing ik maar mee, er is toch geen kat op straat:
Sneeuw in m'n oren en m'n voeten stijf, nooit meer winter en zo ver van huis.

Vreemd
Vreemd als de weg die je voor jezelf voor ogen had opeens niet de juiste weg blijkt te zijn. Nog vreemder als die andere weg, waar je toevallig opsukkelde, die weg waar je halsstarrig probeerde af te raken, als die het wel blijkt te zijn.