01.02.1999
Vandaag, zes jaar.
Ik lig op mijn rug in bed. Kijk naar het plafond, naar de vage stralen van de straatverlichting die door de kamer spelen.
Eigenlijk wil ik roepen. Jou roepen. Gillen dat het verstoppertje-spelen lang genoeg geduurd heeft. Roepen dat je uit je schuilplaats moet komen. Luid schreeuwen dat ik het niet meer leuk vind. Dat ik niet meer wil zoeken. Mijn longen aan flarden schreeuwen, in de hoop dat je me hoort.
Ik wil je terug, hier bij ons.
Maar ik mag roepen zoveel ik wil....

Gulzig
Jullie konden niet één kaartje voor het concert van U2 overlaten?

Na het theater
Wat ik zag toen ik de schouwburg uit liep, kon je nog moeilijk regen noemen. Een stortvloed aan regendruppels, een garantie op doorweekte kleren . En koppig, want hoelang ik ook bleef staan, wachtend tot de bui overtrok, het bleef gieten.
‘Jij je zin’, monkelend liep ik naar mijn fiets. In twee tellen doorweekt, in vijf tellen zo natgeregend dat ik niet meer erger kon. In tien tellen op het punt dat ik dacht ‘ik er alleen nog maar van kan genieten.’
Bijna voelde ik me een hoofdpersonage uit een ‘slice of life’ film. Fietsend, neuriënd, dromend door de verlaten straten. De maan spiegelde zich in de natgeregende kasseistenen. De regen roffelde op mijn hoofd, mijn schouders en benen. Mijn haar hing in natte slierten tegen mijn gezicht geplakt.
Bijna voelde ik me een hoofdpersonage uit een ‘slice of life’ film, toen slipte de achterband van mijn fiets…