Niets te lezen
Ik glijd met mijn vinger langs de boekenruggetjes op de boekenplanken. Eén, nog niet gelezen. Twee, in begonnen maar nog niet uit. Drie, wanneer heb ik die ook weer gekocht?
Vier, vijf, zes, zeven, …
Ik tel terwijl ik mijn vinger laat wippen over de boeken waar ik wel al in verdwaalde, tik de ruggen aan van de exemplaren die ik nog niet volledig las.
Vijftien, zestien, zeventien.
Zeventien?! En ik ben nog maar halverwege.
Ik tel verder. Vierentwintig, vijfentwintig,… en zwijg eventjes verbijsterd als ik alle boeken overlopen heb.
Drieëndertig ongelezen exemplaren. Drieëndertig verhalen waar ik nog ik kan duiken en toch vind ik niets waar ik me deze avond in wil verschuilen.
Mijn equivalent van ‘Ik heb niets om aan te trekken.’

01.02.1999
Vandaag, zes jaar.
Ik lig op mijn rug in bed. Kijk naar het plafond, naar de vage stralen van de straatverlichting die door de kamer spelen.
Eigenlijk wil ik roepen. Jou roepen. Gillen dat het verstoppertje-spelen lang genoeg geduurd heeft. Roepen dat je uit je schuilplaats moet komen. Luid schreeuwen dat ik het niet meer leuk vind. Dat ik niet meer wil zoeken. Mijn longen aan flarden schreeuwen, in de hoop dat je me hoort.
Ik wil je terug, hier bij ons.
Maar ik mag roepen zoveel ik wil....

Gulzig
Jullie konden niet één kaartje voor het concert van U2 overlaten?