Boekbinden
Op papier leek het een lange avond. Drie uur, zonder pauze. Ik had wat mijn twijfels, terwijl ik mijn tas vulde, maar tussen de geplooide katernen, uitgewaaierde vellen handgeschept papier, potjes lijm en naaigaren leek de tijd zo door mijn vingers te glippen. Ik naaide katernen op linten. De naald danste op en neer en ik luisterde hoe het stil werd. Urenlang werd er niets gezegd. Het gedempte geluid van priemen die gaatjes prikken, draad die door papier geregen werd, en klem die wat extra werd aangeschroefd waren de enige geluiden die door het lokaal waaierden.
‘Lieve mensen’, zei de lesgeefster voorzichtig terwijl ze zich van haar kruk liet glijden. Ik keek op met vermoeide, prikkende ogen. ‘Het is half elf. De cursus is eigenlijk al een half uur afgelopen. Wie wil, mag nu echt naar huis gaan.’

Licht
Heb je het al gemerkt? Het wordt lichter. De straten zijn niet langer inktzwart als ik er in de vroege morgen door rijd. De hemel licht al weer een beetje op. Voorzichtig nog. Ergens aan de horizon hangt er opnieuw een ijl zuchtje licht. Een opgloeiende lijn, ver voor me uit. Soms oranje, soms paars en deze morgen het helderste witgrijs...

Maandagmorgenmoe
Op de tast grabbel ik naar een grote mok in de kast. De geur van sterke koffie geeft een lichte trap tegen mijn bewustzijn. Het maakt dat ik mijn ogen een beetje verder kan opensperren.
'Moe?' vraagt mijn collega terwijl ik mijn mok volschenk met pikzwarte koffie. Ik vouw mijn handen om de tas en snuif opnieuw de geur op.
'Ik heb deze nacht elk uur zien voorbij tikken op mijn klokradio', fluister ik tussen twee slokken door.
'Doe wat ik altijd doe', antwoordt hij. 'Geef je bedgenoot een schop en neem jouw deel van het donsdeken terug.'