Zo onhandig kan ik zelf niet zijn...
Nergens aan gehaperd, stilgezeten op mijn bureaustoel, geen scherpe voorwerpen in de buurt van mijn benen en toch weer een ladder in mijn kousen. Na vier uur!
Volgens mij maken ze die dingen met opzet zo fragiel.

Wat rest...
Het zat er natuurlijk aan te komen. Projecten waar ik aan had meegewerkt werden ook zonder mij verder afgewerkt. Stom om te denken dat ik niet plots, toevallig tegen een eindresultaat van mijn vorige job zou aanlopen...

Het was een koude wind die me de winkel binnenjoeg. Het was een hagelbui die me overhaalde door te rekken te snuisteren en het was toen dat mijn vinger iets aantikte wat er bijzonder bekend uitzag. Ik pikte het uit de rekken en draaide het om en om in mijn handen. Een ander ontwerp dan dat wat ik mij herinnerde. Net zo voor het lettertype en formaat. Maar toen ik het de laatste keer omdraaide, net voor ik het terug in de rekken wou schuiven viel het me op. Nog steeds mijn woorden die op de achterkant prijken.

23 & 72
23 jaar geleden lag hij voor het eerst - als een toevallig verjaardagscadeautje - in haar armen. Ze werd op dezelfde dag 49 en voor de tweede maal grootmoeder.
Vandaag torent hij boven haar uit en moet hij zich bukken om haar een gelukkige verjaardag te wensen.
Vandaag past zij makkelijk onder zijn arm en moet ze op haar tenen staan om zijn prikkelwangen te kussen.

Mijn grote kleine broer en oma.