Zo'n dag...
waar je dingen wilt, maar andere dingen moet
waar je zin hebt in iets, maar andere dingen doet
omdat het moet

Avond
Hij nestelt zich na de worstjes, brochetjes en kippeboutjes dicht bij de nasmeulende barbecue. Boek op schoot, de laatste bodem van de fles wijn bij een kampvuurtje op éénpersoonsmaat. De laatste zonnestralen glippen naar de tuin van de buren en de tuin dompelt zich in één grote grijze schaduw terwijl hij dieper en dieper in zijn boek wegglijdt. Een zacht bries waait kolkende rondjes op het terras, neemt de witte asresten met zich mee. Een witte waas blaast door de tuin en landt netjes op zijn hoofd, schouders en rug.
Wanneer letters en papier niet meer van elkaar te onderscheiden zijn, staat hij op, van kop tot schouders grijs.

Dweiltje gooien
15 meter bij 50, concludeerde ik nadat ik met grote passen door de zaal gelopen was. Ruw geschat, maar de vraag 'Ga jij er nog snel eens met de dweil overheen?', werd plots heel wat minder vrijblijvend. Met een trekker van amper 50 cm breed zijn heel wat halen nodig om de vloer op te poetsen.
Een uur later was ik halverwege de zaal gevorderd. Een glimmend, nat deel en een stoffig, droog deel.
Norah Jones hielp me door het laatste moeilijke deel. Zwierige rondjes draaien met een natte doek achter me aan op de tonen van 'Feeling the same way'. Haar stem door de koptelefoon in mijn oren. Mijn stem galmend door de lege zaal. Toen ik de laatste vierkante meters oppoetste was ik ervan overtuigd: Norah Jones en ik samen, dat geeft vocaal vuurwerk. Nogmaals repeat en extra zwierige rondjes om het karwei af te sluiten. We waren een gouden zangduo.
Nu nog de kans vinden om ook die ene onverwachte toeschouwer daarvan te overtuigen.