Vraagje #3
Hoeveel keer druk jij de 'snooze'knop van je wekkerradio in?
Gemiddeld?
vrijdag 3 juni 2005
donderdag 2 juni 2005
Gemeentehuis
De man beukte op zijn typmachine. Het leek op een weloverwogen poging om die los door de tafel te rammen. Ondertussen brulde hij naar z'n collega, die een bureau verder verveeld rondjes op Internet surfte.
'En wanneer komt hij terug?'
'Morgen', mompelde z'n collega met een sigaret bungelend in zijn mondhoek.
'Geweldig, moet ik weer de hele dag op het gezicht van die lamzak kijken'
'Hmm...'
Even was het stil. De ene bleef lusteloos in zijn stoel hangend rondjes surfen. De ander ging weer verder met een tekst op papier te rammen.
Ik kuchte.
Schraapte m'n keel even.
Probeerde met een voorzichtig 'Excuseer?'
Hoestte nog wat luider.
Net toen ik overwoog om die ene aan de computer uit zijn trance te brullen, zag de typmachine-mishandelaar me staan.
'Ja!'
'Ik kom voor mijn paspoort'
'Ik hoop dat je een mooi fotootje mee hebt?' Er was weinig ironie in zijn stem te ontdekken. De nadruk op 'mooi' klonk bijna beschuldigend. Ik prutste mijn nieuwe pasfoto uit mijn schoudertas en schoof die over de balie.
'Mmmm, kan er mee door.'
Mijn pasfoto dwarrelde uit zijn vingers op de balie en bleef omgekeerd tegen een gom plakken. De ambtenaar trok ondertussen een blad uit een lade, streek de kreuken halfslachtig weg en prikte met zijn vinger onderaan de pagina.
'Hier tekenen!'
Ik krabbelde mijn handtekening onder zijn vinger.
'Zes weken!'
De aanslagen op de typmachine kon ik in de gang nog horen.
De man beukte op zijn typmachine. Het leek op een weloverwogen poging om die los door de tafel te rammen. Ondertussen brulde hij naar z'n collega, die een bureau verder verveeld rondjes op Internet surfte.
'En wanneer komt hij terug?'
'Morgen', mompelde z'n collega met een sigaret bungelend in zijn mondhoek.
'Geweldig, moet ik weer de hele dag op het gezicht van die lamzak kijken'
'Hmm...'
Even was het stil. De ene bleef lusteloos in zijn stoel hangend rondjes surfen. De ander ging weer verder met een tekst op papier te rammen.
Ik kuchte.
Schraapte m'n keel even.
Probeerde met een voorzichtig 'Excuseer?'
Hoestte nog wat luider.
Net toen ik overwoog om die ene aan de computer uit zijn trance te brullen, zag de typmachine-mishandelaar me staan.
'Ja!'
'Ik kom voor mijn paspoort'
'Ik hoop dat je een mooi fotootje mee hebt?' Er was weinig ironie in zijn stem te ontdekken. De nadruk op 'mooi' klonk bijna beschuldigend. Ik prutste mijn nieuwe pasfoto uit mijn schoudertas en schoof die over de balie.
'Mmmm, kan er mee door.'
Mijn pasfoto dwarrelde uit zijn vingers op de balie en bleef omgekeerd tegen een gom plakken. De ambtenaar trok ondertussen een blad uit een lade, streek de kreuken halfslachtig weg en prikte met zijn vinger onderaan de pagina.
'Hier tekenen!'
Ik krabbelde mijn handtekening onder zijn vinger.
'Zes weken!'
De aanslagen op de typmachine kon ik in de gang nog horen.
vrijdag 27 mei 2005
Kleine dingen
De muziek klonk al enkele weken stilletjes uit de boxen van zijn computer. "Eén van de weinige zangers die teksten zo mooi in de muziek kan passen." vertelde hij. Verdere discussie was niet mogelijk. Zijn computer, zijn muziek. Ons bureau dat wel, maar hij was eerst. Hij wilde best een set oordopjes meebrengen. Dan zou hij wel zwaaien als mijn telefoon rinkelde. Maar die muziek had hij 's morgens nodig, even hard als ik mijn kop koffie.
Vandaag geen collega, geen muziek. Op mijn bureau wel een cd met een post-itje: "Groetjes" en "Wedden...?".
De zon warmt het gebouw langzaam op en de muziek kabbelt door de lege bovenverdieping. Ongemerkt is het een deel van mijn ochtend geworden, bijna even hard nodig als een sterke kop koffie.
De muziek klonk al enkele weken stilletjes uit de boxen van zijn computer. "Eén van de weinige zangers die teksten zo mooi in de muziek kan passen." vertelde hij. Verdere discussie was niet mogelijk. Zijn computer, zijn muziek. Ons bureau dat wel, maar hij was eerst. Hij wilde best een set oordopjes meebrengen. Dan zou hij wel zwaaien als mijn telefoon rinkelde. Maar die muziek had hij 's morgens nodig, even hard als ik mijn kop koffie.
Vandaag geen collega, geen muziek. Op mijn bureau wel een cd met een post-itje: "Groetjes" en "Wedden...?".
De zon warmt het gebouw langzaam op en de muziek kabbelt door de lege bovenverdieping. Ongemerkt is het een deel van mijn ochtend geworden, bijna even hard nodig als een sterke kop koffie.
Abonneren op:
Reacties (Atom)