Kinderboerderij
Mijn familie is het land uit. Uitgezwermd naar verre en dichte hoeken op deze wereld. Wij blijven achter met een verzameling huissleutels. Poezen, papegaaien en kippen moeten gevoerderd worden. Brievenbussen geleegd. Plantjes hebben regelmatig een douche water nodig. We verdelen de taken. Jij de brievenbus, poezen en kippen bij mij thuis. Ik papegaaien, poezen en planten bij oma.
Na mijn ronde door een leeg huis dat vreemd en hol aandoet, ruis ik mijn eigen huis met katten, planten en brievenbus binnen.
'Waar bleef je zo lang?', vraagt Lief.
'Papegaaien, poezen, planten,...', som ik op.
Hij slaat zijn hand tegen zijn hoofd 'Vergeten!'

Om 22u30 sproeien we de planten, rammelen met bakjes om hongerige poezen te lokken en strooien graan in het kippenhok.
Maar hoe je eieren raapt vanonder kippen die uren geleden al op stok gingen, dat is ons nog niet duidelijk geworden.

(..)handig
Een halve tas koffie over mijn jeans.
De verkalkte kraan spuit het water alle kanten als ik de koffie wil wegdeppen: doorweekte pull.
Bij de tweede poging om koffie te drinken mors ik nog een derde.
Ik overweeg een tuimelbeker
Wanneer ik mijn mok wil wegzetten, lijkt de stoelleuning opeens veel hoger. In zijn korte zweefvlucht mist de tas op een haar na mijn collega en spat op de grond uiteen.
Voor de derde keer deze morgen dep ik koffie op en voor het eerst vandaag raap ik brokstukken bijeen.
Het is 8u30. Ik waarschuw collega's om vandaag ver uit mijn buurt te blijven. Het is zo'n dag.

Als niemand kijkt...
Soms is het iemand die onbedachtzaam op z'n lip knabbelt. Of in het niets starend z'n lippen tuit en grimnassen trekt. Anderen trommelen op een tafelblad, bureau, benen of stuur, het maakt hen niet uit. Er is eentje die zingt, neuriet. Zelf heeft hij het nooit in de gaten. 'Hoezo, ik zong. Wanneer dan?'
Af en toe zie ik iemand zijn voeten op het dashboard planten. Hoofd achteruit en het landschap aan zich voorbij laten gaan. De wereld bestaat uit niets meer dan voorbijrazende bomen, velden en in de verte de zon.
Mensen kunnen ontwapenend zacht zijn, verzonken in hun eigen wereld.