Verdwenen
Vijf avonden op een rij loop ik al rond in de tuin waar ik vroeger speelde. Ik roep, blijf roepen en hoop. Onze poes is verdwenen. 'Onze' niet als in: één van de twee exemplaren die thuis in de gordijnen hangen en me 's nachts wakker spinnen. Maar 'onze' als in: het beestje dat kwam aanwaaien toen ik tien was en al die jaren vastgeankerd leek aan het linkerhoekje van de grootste zetel.
Elke avond zoek ik door de tuin. Duw struiken opzij. Controleer het tuinhuis nog eens. Bel bij de buren aan. 'Niet gezien? Toch bedankt. Sorry, voor het storen.' Ik loop langs het bos, gluur in de beek en rijd teleurgesteld naar huis.

Het is een kat, maan ik mezelf aan. Een oude kat. Die dingen gebeuren.
Vastbesloten zweeft er een andere gedachte door mijn hoofd: het is mijn kat.

Eén jaar
Morgen is het één jaar geleden dat ik mij stortte in een jobswissel die wat minder leuk afliep. (Fataal is een te sterk woord zeker? Ja? Ja!)
Vraag van de dag. Zou ik mijn ik van een jaar geleden waarschuwen, als dat kon? 'Meisje, begin er niet aan. Het komt niet goed!'
Waarschijnlijk niet. Via die omweg ben ik immers beland op de plek waar ik op dit moment hoor. En daarbij, visioenen van werkgevers die op een raket vastgebonden worden en gillend de ruimte ingelanceerd, doen het ook goed.

Prijzig
De voorste wieltjes van de hippe buggy-driewieler raken me vlak op mijn enkel, wanneer ik een doos boeken wil bekijken. Net op dat plekje waar de pijn enkele minuten blijft nazinderen. De mama keek me verontschuldigend aan, de peuter daarentegen heeft de grootste lol.
'Als ie nu heel erg schattig *boem* kraait, dan hou ik het niet meer', grom ik tegen Lief.
Het bleek geen geweldig idee om na de middag 'eventjes op die rommelmarkt daar' te willen rondslenteren. Ouders met buggy's, koopjesjagers met boodschappentassen op wieltjes, mensen die in het midden van de straat bijkletsen - zich er niet van bewust dat ze een opstopping veroorzaken.

Ik richt m'n aandacht weer op de doos boeken en vis er één exemplaar uit. Een deeltje van de verboden boekenreeks van De Morgen; Milan Kundera. Een lelijke cover, hier en daar gescheurd, dat wel, maar wat wil je op een rommelmarkt?
'Hoeveel?', steek ik het boek op.
'€ 12'
'Sorry?'
'€ 12'
Milan belandt terug in de doos.
'€12 voor een boek dat je bij de krant kreeg?' Ik flap het eruit.
'Je moest bijbetalen.'
'€ 5, geen 12'
'Het is een collector's item. €12, geen cent minder.'

Milan blijft waar ie ligt. Een tweede hippe buggy-driewieler knalt tegen me aan. Lief weet hoe laat het is. Tijd om te vertrekken ...