Niet meer vermist
'Zwarte poes is terug!', smst één van de schilders die de ramen van papa's huis van een nieuw kleurtje voorziet.
'Laat haar binnen en maak alsjeblieft dat ze niet meer buiten raakt voor mijn ouders deze avond thuiskomen', stuur ik terug. Ik zit bijna te huppelen in de passagierszetel. Mijn carpoolcollega kijkt me vreemd aan.
'Lotto gewonnnen?'
'Neen beter.'

Voor een 17-jaar oude poes heeft ze een prima gevoel voor timing. Nu maar hopen dat ik haar niet doodknuffel deze avond.

Verdwenen
Vijf avonden op een rij loop ik al rond in de tuin waar ik vroeger speelde. Ik roep, blijf roepen en hoop. Onze poes is verdwenen. 'Onze' niet als in: één van de twee exemplaren die thuis in de gordijnen hangen en me 's nachts wakker spinnen. Maar 'onze' als in: het beestje dat kwam aanwaaien toen ik tien was en al die jaren vastgeankerd leek aan het linkerhoekje van de grootste zetel.
Elke avond zoek ik door de tuin. Duw struiken opzij. Controleer het tuinhuis nog eens. Bel bij de buren aan. 'Niet gezien? Toch bedankt. Sorry, voor het storen.' Ik loop langs het bos, gluur in de beek en rijd teleurgesteld naar huis.

Het is een kat, maan ik mezelf aan. Een oude kat. Die dingen gebeuren.
Vastbesloten zweeft er een andere gedachte door mijn hoofd: het is mijn kat.

Eén jaar
Morgen is het één jaar geleden dat ik mij stortte in een jobswissel die wat minder leuk afliep. (Fataal is een te sterk woord zeker? Ja? Ja!)
Vraag van de dag. Zou ik mijn ik van een jaar geleden waarschuwen, als dat kon? 'Meisje, begin er niet aan. Het komt niet goed!'
Waarschijnlijk niet. Via die omweg ben ik immers beland op de plek waar ik op dit moment hoor. En daarbij, visioenen van werkgevers die op een raket vastgebonden worden en gillend de ruimte ingelanceerd, doen het ook goed.