Steeds hetzelfde liedje
Uit de auto - einde van de carpooldag - op de fiets. De 10 tot 15 minuten met de auto richting eigen voordeur verdubbelen, verdriedubbelen.
Het zweet gutst van mijn rug terwijl mijn benen malen en malen. In mijn oren Belle & Sebastian op eindeloze repeat. In mijn hoofd: de dag opnieuw en opnieuw.
'Hoe doen anderen het?', vraag ik me af. 'Computer uit, deur dicht, auto in en weg is de werkdag.'
Ik fiets langs koppeltjes op bankjes, hardlopers, mannen die de hond uit laten. de muziek in mijn oren maakt alles mooier. Een soundtrack voor een film die over niets gaat, behalve een meisje dat zich wezenloos fietst.
Lijn 11 haalt me in en ik zet de achtervolging in. Een jongen met blonde krullen die zich achterin aan een leuning vastklemt kijkt me geamuseerd aan. De bus glipt net door het oranje. Halverwege het kruispunt steekt de jongen lachend zijn hand op. Ik glimlach, maar dat kan ie niet zien.

Schrap
De dag, de week, de maand start goed. Op de fiets langs het mooiste stukje van mijn stad. Slalommen tussen zon en schaduw. Ipod serveert me de gekste liedjes.
Het voelt als een zonnige dag op het strand. Blote voeten overdekt met zandkorrels. Een schelpje uit het slijk prutsen. Geschreven zandwoorden door de zee laten wegspoelen.
Maar dieper in kolkt het. Vanop mijn rustig strand zie ik aan de horizon een vloedgolf opzetten. Werkgewijs dreigt het even wat woeliger te gaan. Ik zet me schrap, maar blijf onverstoorbaar schelpjes rapen. Voeten stevig vastgeankerd. Slalommen tussen zon en schaduw, blij met de gekke liedjes.

Een stukje dat geen stukje is

'Wanneer schrijf je nog eens iets nieuws?'