Hei, met mij...
Elk naar een andere nieuwe job, hij wisselt van provincie, drukke uren, volle weekends. Laat ik dan maar deze redenen met de schuld opzadelen. Af en toe een berichtje, een telefoontje, een korte e-mail. Maar ongemerkt slopen weken, maanden en een seizoen voorbij. Tot je het opeens moet toegeven: uit het oog verloren, ergens onderweg.

Deze morgen rinkelde m'n gsm:

'Hei, met mij...'
En onmiddellijk weten wie 'mij' is.

Blogadvies in het dagelijkse leven

Belle & Sebastian zijn wel leuk, maar niet zo geschikt om werkdagen te vergeten. Ik zou persoonlijk iets harders uitzoeken, schreef Maarten

Op de autosnelweg herinner ik mij z'n wijze raad. Ik speur in de auto tussen Liefs cd's. Harde muziek, luide muziek. Anouk, Vive la fête, U2, ... whippie Daan!
Even later knallen de boxen net niet uit de deur, de muziek loeit door de auto. Ik waan me in een mini-disco op wielen, maar het werkt... Ik dein simpelweg mee op de dreunende bassen.
Goeie tip, Maarten. Nu nog carpoolcollega aan boord krijgen. Die heeft het 's avonds jammer genoeg graag wat rustiger.

Steeds hetzelfde liedje
Uit de auto - einde van de carpooldag - op de fiets. De 10 tot 15 minuten met de auto richting eigen voordeur verdubbelen, verdriedubbelen.
Het zweet gutst van mijn rug terwijl mijn benen malen en malen. In mijn oren Belle & Sebastian op eindeloze repeat. In mijn hoofd: de dag opnieuw en opnieuw.
'Hoe doen anderen het?', vraag ik me af. 'Computer uit, deur dicht, auto in en weg is de werkdag.'
Ik fiets langs koppeltjes op bankjes, hardlopers, mannen die de hond uit laten. de muziek in mijn oren maakt alles mooier. Een soundtrack voor een film die over niets gaat, behalve een meisje dat zich wezenloos fietst.
Lijn 11 haalt me in en ik zet de achtervolging in. Een jongen met blonde krullen die zich achterin aan een leuning vastklemt kijkt me geamuseerd aan. De bus glipt net door het oranje. Halverwege het kruispunt steekt de jongen lachend zijn hand op. Ik glimlach, maar dat kan ie niet zien.