Niet weer een maandagmorgenstukje #??
Wanneer Lief zich genoeglijk in het hele dekbed rolt en ik worstel met een paar sokken, wordt de aandrang om de wekkerradio naar zijn hoofd te smijten wel heel erg groot. Alleen al het zicht hoe hij mijn deel van de deken naar zich toetrekt, een knus nestje vouwt en zuchtend weer in slaap glijdt, doet mijn bloed koken. Ik stamp de trap af. In de hoop dat hij vanuit zijn slaaphol 'Niet zo luid!'roept, dan heb ik pas echt een reden om woest te worden.

'Nu niet!', maan ik mezelf aan. 'De jongen verdient ook een dag vakantie.'
'Nu niet!', spreek ik mezelf streng toe als ik merk dat alle ontbijtgranen op zijn. 'Hij eet die zelfs niet. Het is de Kim van eergisteren die niet aan het ontbijt van de Kim van vandaag dacht.'
'Nu niet!' bezweer ik mezelf voor de derde keer als ik op zoek ga naar mijn autosleutels. 'Jij hebt ze ergens te goed verstopt. Lief heeft ze niet aangeraakt.'

Ik slaag erin de voordeur te sluiten zonder een noemenswaardige knal en rij de straat uit. Door de achteruitkijkspiegel zie ik onze slaapkamerramen - gesloten gordijnen. Lief draait zich ongetwijfeld nog eens lekker om.

Weet je wat, ik pas simpelweg niet in mijn eigen vel vandaag.
Doe ik dat eigenlijk ooit op een maandagmorgen?

Op die manier
'Kom eens!'
'Wat?'
'Kom eens kijken!'
'Wat dan?'
'De pruimenboom.'
'Wat is er mee?'
'Volgens mij is ie ziek.'
'Ziek?'
'Ja, hij verliest al zijn blaadjes.'
'...'
'Kijk dan'
'...'
'Wat sta je nu zo te lachen?'
'Hmprf...'
'Wat? Wat?'
'Oké, ga eens naar buiten.'
'Ja, ik ben buiten.'
'Wat voel je?'
'Het is koud...'
'En?'
'Het ruikt anders buiten ...'
'En?'
'En... en... er zitten heel veel spinnen buiten. Oké, fijn mag ik weer binnen.'
'Het is herfst.'
'Juist ja, dat zou veel verklaren.'

Vriend
Tussen de grijze en de witte klif krijgt een gevoel woorden. ‘Je bent in die korte tijd één van mijn beste vrienden geworden.’De zin rolt eruit terwijl we door het zand slenterden. Rechts de duinen, links de zee met daartussen een strook van drie meter breed waarop vier voeten in een zelfde tred doorheen ploegen.
Water golft over mijn blote voeten. Zandkorrels reizen de rest van de wandeling mee.

Uren later dans ik in een zaal die baadt in het licht van een zee aan theelichtjes. Samen met tientallen andere schimmen en donkere figuren wervelen we door elkaar.
Ik dans voorzichtig.
Ik dans uitbundig.
Ik dans wild.
Ik dans de laatste zandkorrels van mijn voeten.