De Nieuwe
De Nieuwe. Of de-laatste-nieuwe. Om de één of andere reden werd er na mijn komst telkens een wervingsstop op lokaal niveau ingelast. Maandenlang liep ik bij elke werkgever met de onzichtbare stempel naast mijn functie: De Nieuwe. Ongeacht hoe goed ik mijn taken onder de knie had. Het werd mijn tweede voornaam.
Vandaag - na tien maanden - mag ik mijn bordje afgeven. Een nieuw paar voeten stapte deze morgen over de drempel. En hij zei het zelf zo mooi: 'Ik ben Bart, de nieuwe collega.' Ik schudde opgetogen zijn hand. Hier is je bordje, veel plezier ermee.

'Hoe is het met De Nieuwe', mailt Lief. 'Blij dat je niet meer de jongste van de hoop bent?' Mijn euforie daalt tot ergens rond het nulpunt. Hij is 26, geboren in juni. Ik ben 26, geboren in juli.
Ik ben dan wel de-nieuwe-af, ik blijf de jongste. Een stempel die ik ook al drie werkgevers lang meesleep.

Als collega's maatjes worden...

'Gaat het?'
Ergens van tussen de armen: 'Mmmmmm'
'Zeker? Het klinkt niet zo.'
Luider: 'Mmmmmmm'
'Wat scheelt er? Hup! Shoot!'
Tussen de vingers doorturend: 'Nie-hiets!'
'Toch wel!'
Nog steeds tussen de vingers doorturend: 'Toch niet!'
'TOCH WE-HEL!'
'Echt niet.'
'Jawel, Hup! Vertel!'
Opnieuw van ergens tussen de armen: 'Niets, niets, niets!'
'Goed, als je wilt praten.'
Met hoofd op armen:'Mmmmm'

Even later:
Trommelend op het bureaublad: 'Al mijn inspiratie is weg.'
'Als je nu eens opschreef wat er scheelt.'
'Er. Is. Heel. Echt. Waar. Niets. Aan. De. Hand.'
'Mmmmm.'

Zinnen verzamelen (uit de microkosmos van mijn Moleskine)

Ik sta niet graag groen van misselijkheid aan de kant van mijn eigen leven.

Als is soms een fijn woord.

In haar hoofd blijft ze even oud als ze altijd al geweest is.

Ophaalbruggen lijken verdacht veel op gigantische katapulten.

Soms lijkt het zo weinig: slechts 26 letters en een handvol leestekens.

Eigenlijk doe ik heel veel, maar zij zullen het maar niets vinden.