Aan het fornuis
'Moet dat zo rood zijn?' Lief buigt over de kookpot waar een rode brij in pruttelt.
Ik blader snel terug naar het recept in het kookboek en hou het plaatje naast de kookplaat. 'Hier lijkt het wat geler en dikker.'
Lief laat de lepel opnieuw door het mengsel walsen en mikt de stukjes kip erbij.
Ik schik de rijst op de borden en schep de kip en saus erover. Wat koriander en klaar.
Aan tafel kijken we elkaar aan en nemen we aarzelend een hapje. Het lijkt er verdacht veel op. Het smaakt er verdacht veel naar.
'Kip met tomatensoep', knikt Lief.
'Dit is geen curry, maar kip met tomatensoep.'

Waarschuwing: Eén pak passata in currysaus voor twee personen kieperen kan verstrekkende gevolgen hebben.

In het kader van 'Zo herfstig hoeft het nog niet te zijn!'

Wie vergeet 's morgens steeds het licht aan te steken?

De Nieuwe
De Nieuwe. Of de-laatste-nieuwe. Om de één of andere reden werd er na mijn komst telkens een wervingsstop op lokaal niveau ingelast. Maandenlang liep ik bij elke werkgever met de onzichtbare stempel naast mijn functie: De Nieuwe. Ongeacht hoe goed ik mijn taken onder de knie had. Het werd mijn tweede voornaam.
Vandaag - na tien maanden - mag ik mijn bordje afgeven. Een nieuw paar voeten stapte deze morgen over de drempel. En hij zei het zelf zo mooi: 'Ik ben Bart, de nieuwe collega.' Ik schudde opgetogen zijn hand. Hier is je bordje, veel plezier ermee.

'Hoe is het met De Nieuwe', mailt Lief. 'Blij dat je niet meer de jongste van de hoop bent?' Mijn euforie daalt tot ergens rond het nulpunt. Hij is 26, geboren in juni. Ik ben 26, geboren in juli.
Ik ben dan wel de-nieuwe-af, ik blijf de jongste. Een stempel die ik ook al drie werkgevers lang meesleep.