Spoed-oma
Oma zwaaide naar me voor ze de wachtzaal uitgereden werd. Eén tikje donkerder dan de ziekenhuislakens die rond haar gedrapeerd waren.
'Tot zo!'
In een ziekenhuis is 'Tot zo!' een rekbaar begrip. Eén röntgerfoto en één echo van de bloedvaten ontpoppen zich al snel tot een middagvullende bezigheid. Een middag die kruipt, zelfs met een boek en vier dropjes in mijn tas. (godzijdank)
Net wanneer het te donker wordt om de druppels op het raam te volgen, rolt oma opnieuw de hoek om. Volledig doorgelicht.
'De foto's sturen we zo door. U mag nog even wachten in box 5.'
Kijk! Daar 17:17:17 op de klok boven de deur. (Een mens moet wat wanneer het boek uitgelezen is en de dropjes verorberd)
Na 18:18:18, 19:19:19 en 20:20:20 duikt de specialist op.
Een kleine ingreep later rol ik oma terug naar de auto die ik om 13u parkeerde naast het bordje 'Max. 15 minuten'.
Ik zal zeker niet de eerste zijn, die wrang glimlacht bij de term 'spoedgevallen'.
maandag 28 november 2005
maandag 21 november 2005
donderdag 17 november 2005
Home Made
De foto. Het was een puntje van mijn to-do-lijstje dat steeds luider en dringender om aandacht schreeuwde.
Ik!Ik!Ik! sprong de krabbel op en neer op mijn lijstje, boos om het tekort aan aandacht. Maar hoe ik ook zocht. De perfecte foto liet zich niet vinden. Of de personen in beeld waren te jong, te oud. Dan was het bestand weer te klein. Verkeerde kleur, verkeerde opstelling, verkeerde ... .
'Ik weet wat ik zoek', mijmerde ik na de vijfde hopeloze zoektocht.
'Dan maken we de foto gewoon zelf', antwoordden twee collega's.
En zo beland je dus met drie vooraan in een mini Ford Fiesta, met twee knalrode zetels in de koffer gepropt op zoek naar het perfecte weiland met de perfecte horizon.
En zo besef je opeens dat je onder prikkeldraad aan het kruipen bent, waar stroom op staat. Dat het net geregend heeft en dat weilanden wel eens zompig durven zijn.
En zo sta je dus met de camera in je hand je collega's te dirigeren:
'Je hand wat hoger!'
'Leun wat dieper door!'
'Beweeg je voet wat meer naar links!'
En zo mail je - nadat je de modder van je schoenen geschraapt hebt - de foto door naar de vormgever.
'Mooi beeld! Waar heb je dit vandaan?'
De foto. Het was een puntje van mijn to-do-lijstje dat steeds luider en dringender om aandacht schreeuwde.
Ik!Ik!Ik! sprong de krabbel op en neer op mijn lijstje, boos om het tekort aan aandacht. Maar hoe ik ook zocht. De perfecte foto liet zich niet vinden. Of de personen in beeld waren te jong, te oud. Dan was het bestand weer te klein. Verkeerde kleur, verkeerde opstelling, verkeerde ... .
'Ik weet wat ik zoek', mijmerde ik na de vijfde hopeloze zoektocht.
'Dan maken we de foto gewoon zelf', antwoordden twee collega's.
En zo beland je dus met drie vooraan in een mini Ford Fiesta, met twee knalrode zetels in de koffer gepropt op zoek naar het perfecte weiland met de perfecte horizon.
En zo besef je opeens dat je onder prikkeldraad aan het kruipen bent, waar stroom op staat. Dat het net geregend heeft en dat weilanden wel eens zompig durven zijn.
En zo sta je dus met de camera in je hand je collega's te dirigeren:
'Je hand wat hoger!'
'Leun wat dieper door!'
'Beweeg je voet wat meer naar links!'
En zo mail je - nadat je de modder van je schoenen geschraapt hebt - de foto door naar de vormgever.
'Mooi beeld! Waar heb je dit vandaan?'
Abonneren op:
Posts (Atom)