Moe
Als twee uitgeperste citroenen hangen we tegen elkaar op de bank.
'Verse pasta'
'Sauna'
'Gewoon een warm bad'
'Een avondwandeling en terug thuis komen met wangen en oren rood van de kou'
'Een gezelschapspelletje spelen'
'Verse soep en een broodje dat een beetje dampt als je het openkraakt'
'Popcorn'
'Warme chocolademelk van echte chocolade'
'Baantjes trekken in een leeg zwembad'
'Een strandwandeling'
Ik laat me onderuit glijden en nestel me tegen Lief's zij.
'Slapen'
'Goed idee'

Welkom thuis!
In de drie weken dat ze op reis waren mochten we oma op twee bezoekjes aan de spoed trakteren en moest de oude poes dringend onder het mes.

'Hallo?'
'Hallo!'
'Dag papa'
'Hoe is het?'
'Goed'
'Goed?'
'Ja, niet dan?'
'Ik ben drie weken weg en tref een half gedemonteerde poes en een dito oma aan.'
'Maar voor de rest gaat het goed...'

Spoed-oma
Oma zwaaide naar me voor ze de wachtzaal uitgereden werd. Eén tikje donkerder dan de ziekenhuislakens die rond haar gedrapeerd waren.
'Tot zo!'
In een ziekenhuis is 'Tot zo!' een rekbaar begrip. Eén röntgerfoto en één echo van de bloedvaten ontpoppen zich al snel tot een middagvullende bezigheid. Een middag die kruipt, zelfs met een boek en vier dropjes in mijn tas. (godzijdank)
Net wanneer het te donker wordt om de druppels op het raam te volgen, rolt oma opnieuw de hoek om. Volledig doorgelicht.
'De foto's sturen we zo door. U mag nog even wachten in box 5.'

Kijk! Daar 17:17:17 op de klok boven de deur. (Een mens moet wat wanneer het boek uitgelezen is en de dropjes verorberd)
Na 18:18:18, 19:19:19 en 20:20:20 duikt de specialist op.

Een kleine ingreep later rol ik oma terug naar de auto die ik om 13u parkeerde naast het bordje 'Max. 15 minuten'.
Ik zal zeker niet de eerste zijn, die wrang glimlacht bij de term 'spoedgevallen'.