Koffiepauze
Tussen de koffiemokken en warme chocolademelk door rolt het gesprek op lezen. Heel wat collega's schuiven hun stoel naar achter en keren terug naar hun werk en computer, maar de drie lettervreters van dienst blijven zitten. Titels worden genoemd, gevolgd door een zucht van herkenning of een nieuwsgierig: 'Mag ik die eens lenen?'
Onze variant op herinneringen opdiepen aan oude televisieprogramma's. Liegebeest, Mik Mak en Mon, Carolientje en haar bootje, de Grote Meneer Cactus-show, ...
Maar in plaats van nostalgie welt er bij ons een ander gevoel op. Het verlangen naar een zetel, knuffeldeken, warme glühwein en een lege middag om helemaal te verspillen tussen volgedrukte pagina's.

Kleine kerel
Hij is klein en ook groot.
Klein, met z'n 50 cm.
Groot, als je bedenkt dat hij 10 maanden geleden nog niet bestond.
Hij is wonderlijk.
Een neus die op zijn neus lijkt. Een piepklein mondje die een kopie is van haar mond.
Een heel nieuw mensje.
Bovenal is hij bijzonder, want hij maakte van mijn liefste vrienden zonder moeite een mama en een papa.

In woorden klinkt het zo simpel. Ik pluk gewoon alles wat te zwaar op mijn schouders rust los en kneed het samen tot één grote bal.

Alle wirwar van frustraties, ergernissen en stekelige gevoelens.
*pluk*
*kneed*

En dan met één welgemikte trap het onding tot achter te horizon stampen.
*pluk*
*kneed*
*stamp*
*daaaaaaaaaaaag, tot nooit meer*

In woorden klinkt het zo simpel.