Geen smerige werkjes voor mij en toch...
Lief heeft twee dagen vrij, maar de bergen werk dienden zich weken geleden al aan. Sleep- en sleurwerk, boodschappen van het grote kaliber. Iets waar we allebei een hekel aan hebben. Zaterdag kwam er nog eens een erg smerig werkje bij. Een Heel Smerig Werkje en ik was blij dat ik me op mijn bureau kon verschansen.
Een tas koffie, bureaulampje aan en werk om de hele dag mee bezig te zijn. Simpelweg aan de computer en doorwerken op mijn eigen tempo. Het soort werk dat ik van tijd tot tijd wel apprecieer, alleen al omdat je op het eind van de dag tevreden kan kijken naar het heuveltje dat je alleen verzet hebt.

Tot deze morgen... Ik voelde het al toen ik mijn ene teen nog maar vanonder het dekbed liet piepen. Terwijl Lief vol tegenzin aan het Heel Erg Smerige Werkje begon, borrelde het binnenin als ik op de dag vooruitkeek...

Dit is niet het eerste maandagmorgenstukje, ook niet het laatste. Tenzij er een pilletje bestaat tegen mijn allergie. Iemand?

Een mooi pak
Grote kleine broer had al enkele plaatjes in de gespecialiseerde tijdschriften aangewezen. Zwart, dat stond vast. Geen streepjes, dat was ook zeker. En die vest van dat ene plaatje. Mijn geen-pakken-dragende broer droomde zowaar van die vest, langer dan een normale kostuumvest en een hogere, ietwat opstaande kraag.

De gedroomde vest werd snel van het rek geplukt. Grote kleine broer stond ermee. Zelfs boven met zijn afgewassen jeans en T-shirt straalde hij dankzij die vest iets uit. Hij verdween met een bijpassende broek, hemd, gilet en das in het pashokje en kwam eruit als een jongen die klaar is om een grote stap te zetten.

Hij draaide rond, bekeek zichzelf langs alle kanten.
Een andere das misschien?
Is het mooi?
Is het echt mooi?
Is het heel erg zeker mooi?
Knikken en stralen, dat deden wij.
'Past dit bij haar kleedje?'
We moesten allebei onze schouders ophalen. Het kleedje is een goedbewaard geheim.
'Oké, andere vraag. Zal ze ja zeggen?'

Oktober 2005
Om 3u word ik wakker. Klaarwakker. Het soort wakker dat je 's morgens om 6u wenst, niet om 3u 's nachts. Ik draai op mijn rechterzij, rol door op mijn buik en draai even later weer op mijn linkerzij. Lief snurkt net niet en de wekkerradio lijkt vastgelopen op 03:08.
'Ik doe het gewoon', denk ik, maar blijf liggen waar ik lig.
'Ik ga naar beneden en doe het', fluister ik stil in de donkere kamer. Maar opnieuw blijf ik liggen waar ik lig en snurkt Lief net niet.
'Ga naar beneden en doe het', maan ik mezelf aan. Deze keer zwaaien mijn benen wel over de rand van het bed.
In de badkamer grabbel ik de test uit de kast en weeg het doosje in mijn hand.
'Maar als het niets is? Dan is het zo echt niets. Ik wil nog niet weten dat het niets is.' Toch scheur ik het open en peuter het staafje tevoorschijn.

Zwangerschapstesten afwachten blijken op mij dezelfde uitwerking te hebben als enge taferelen op televisie. Ik kan er niet naar kijken. Even hou ik m'n hand voor mijn ogen en gluur tussen m'n vingers door, dan loop ik de badkamer uit.
Ik drink een glas melk,
Aai een verwarde Wiebe,
Voel hoe mijn voeten langzaam bevriezen op de koude keukenvloer,
Blader door de reclameblaadjes die op de tafel liggen,
Pas na tien minuten durf de badkamer inlopen en de test omdraaien: een bijna purperen bolletje.

Voorzichtig glijd ik naast Lief in bed en plooi mezelf tegen zijn rug. Hij verschuift even en begint te snurken.