Kokenetenke
Op het aanrecht stond een hele rij potjes uitgestald: tijm, oregano, chilipoeder, zout, zwarte peper. Als kleine kaboutertjes op een rij. Ze keken onbeweeglijk toe hoe hij de uien aan het snijden was.
'Ik koop', had hij gemaild. 'Jij kookt.'
Maar een nieuw pastasaus-recept heeft op ons allebei een onverklaarbare uitwerking. Willen roeren, willen dingen in de pot strooien, ...
Hij wreef de tranen uit z'n ogen.
Ik trok een schort over m'n hoofd.
Zij aan zij als twee druïden boven een pot toverdrank.
De saus pruttelde.
Ik roerde langzaam.
Hij strooide af en toe wat kruiden bij en proefde van de hete brij.
'Weet je...', begon ik.
'... het ruikt naar de zomer', vulde hij aan.

De deadline nadert gevaarlijk dicht
Na de vijfde onbeantwoorde mail.
Na het tiende: ‘Het spijt me ze is net de deur uit.’ en ‘Ik vraag dat ze je terugbelt.’
Doet ze dus niet. Ik begin stilaan te denken dat ze gewoon niet bestaat. Dat ze niet meer is dan een naam op een visitekaartje.

Ik gun haar nog één onbeantwoorde mail en heel misschien een elfde ‘net gemist’- telefoontje. Daarna rij ik er gewoon heen, na eerst een ommetje gemaakt te hebben bij de doe-het-zelf-zaak voor een hamer en nagels. Ik wacht haar op, spijker ze vast aan haar stoel en rij terug om dan te mailen en te bellen. En dan geniet ik van dat unieke gevoel dat beantwoorde mails en telefoontjes kunnen geven. Van het gevoel om werk te zien schuiven.

Voor & Na
Ik deel dit jaar in twee.
Een jaar gedeeld in 'voor' en 'na'.
Een jaar gedeeld in 'dan ben je er nog niet' en 'dan ben je er wel al'

Deze morgen kocht ik samen met de krant de eerste cd van de First Class Jazz-collectie. De eerste van een reeks van 20. Vandaag Miles Davis. Django Reinhardt sluit eind juni de rij.
Terwijl het lijstje bestudeer, denk ik onwillekeurig: 'Dan ben je er wel al.'