Het voelde alsof we net niet van de wereld zouden vallen, in dat onooglijke dorpje een stuk over de grens. Het was een gestolen weekend. Een 'we gooien gewoon de tent en de rest in de koffer en zien wel' op vrijdag.

Het weer maakte het weekend er eentje van lachen en vloeken tegelijk. Vloeken om de verpeste zomerse avond. Geen zalig gebakken vlees met een flesje wijn erbij. Geen kans om na te praten terwijl de duisternis invalt.
Lachen om het idiote zicht dat we boden. Twee mensen die onder het mini-afdakje van hun tentje angstvallig een barbecue probeerden in gang te krijgen terwijl de regen de tent geselde en de wind bijna onmiddellijk komaf maakte met alle mini-vlammetjes die durfden op te laaien.

In de regen naar buiten om de lijnen stevig aan te trekken.
Moddervoeten en doorweekte kleren.
Op één luchtmatras in twee slaapzakken met één zaklamp tegen elkaar aangeleund elk verdwijnen in een ander boek.

Ons gestolen weekend werd drastisch ingekort. Thuis komen was heerlijker dan ooit. Maar op een donderdagmorgen zoals vandaag, wanneer een vergadering zich te pletter loopt op de muur en ik suf de seconden voel wegtikken tot 'tot morgen', is de herinnering mooier dan ooit.
Ik wil weer in die tent liggen mét striemende regen én gierende wind. Onmiddellijk!

Ja, ik ben een watje
Aan de oppervlakte lijkt het alsof iemand er een laagje voille heeft overgespannen. Witte streepjes en putjes. Een gebarsten laag vernis, zo zou je het ook kunnen noemen. Een doffe witte schijn, doorbroken door een wirwar van kloofjes en barstjes.
Op de scharnieren ziet alles rood. Rood en pluizig. Tenminste als je van ver kijkt. Met je neus erop merk je al snel dat dit deel van de oppervlakte er de brui aan geeft. 'Ik geef het op', lijken de pluisjes te denken en ze laten zich zo weg wrijven om de kijker dan een mooie blik te gunnen op wat ze eerst nog bedekten. Nog meer putjes en barstjes, niet meer wit maar rood dooraderd.

Winterhanden, voor het eerst.

Zzzz
Een nacht die net zo lang duurt zoals de dag, daar heb ik geen boodschap aan. Zeker als de dag er eentje was zoals gisteren en ik de nacht half uur per half uur mag beleven.
Lief balanceert op het randje van de griep en laat het merken door alle dekens te stelen, weer van zich af te trappen en vervolgens bibberend in een bolletje weg te dommelen. Luid snurkend.
Mooi ... na een rotdag kan dus zonder problemen een rotnacht volgen.
Ik peuter een driehoekje deken los, knip m'n leeslampje aan en vis 'Brieven aan Doornroosje' van m'n nachtkastje in de hoop daar inspiratie voor de slaap te vinden.
Zeven brieven later gromt Lief slaapdronken in z'n kussen.
'Mag het lichtje uit? Ik kan niet slapen!'