Kleine namiddag
Er hing aan het magneetbord nog een boekenbon die ik al maanden bewaarde, als een soort noodrantsoen voor hoge boekennood. Gisterenmiddag was die middag. Deel I van de trilogie waarin ik helemaal werd meegezogen was bijna uit. Voor het zover was, moesten deel II en III in m'n boekenkast staan.
M'n vrije middag werd een kleine namiddag. Een moment waar de wereld niet groter is dan gewoon genieten. Helemaal alleen op de bus, ronddwalen in een bijna verlaten boekenwinkel met kasten die 3 meter hoog reiken. In alle rust lezen, proeven en ontdekken. Verse chocoladecake halen bij die bakker waar ik bijna nooit meer kom, met een bijna lege bus terug naar huis.

Klein geluk.

...
De cursor knippert bemoedigend.
'Toe dan. Kom dan.'
Hij wil de letters lokken, maar ze komen niet. Niet in de rij zoals ik zou willen. Niet in de vorm zoals ik zou willen.

Ik staar naar het zwarte lijntje.

Lijntje - niets - lijntje - niets - lijntje -niets - ...

en in mijn hoofd wordt het leger en leger. Er buitelen zelfs geen flarden meer rond mijn hoofd, klaar om uit de lucht geplukt te worden. Ik hou niets meer over om in mijn handen te wegen of even uit te proberen.

Ik kijk naar het zwarte knipperende lijntje en klik uiteindelijk het lege virtuele blad weg.

Inspiratie komt niet op afspraak.

Halfweg
Ons nieuwe bed wordt meer en meer mijn lievelingsplekje, ook om tv te kijken. Een verstelbaar hoofd-en voeteinde, dat kan de zetel beneden mij niet bieden. Een deken die ik tot onder m'n kin kan optrekken, dat lukt in de zetel ook wel maar bijna onmiddellijk moet ik die delen met twee katten. Na 21u verhuis ik dus steeds vaker naar boven om te lezen of tv te kijken.
Gisteren schoot ik na de Parelvissers mijn slaap T-shirt aan en nestelde me helemaal in. Net op tijd voor de begingeneriek van Witse lag elk kussen zoals het moest liggen, was ik helemaal ingeduffeld door het dekbed. Kortom, een behaaglijk nestje zoals het hoort.
Jammer genoeg heeft al die behaaglijkheid ook één groot nadeel. Ik lig lekker. Ik lig zodanig lekker en m'n oogleden worden zwaar.
'Ik sluit eventjes m'n ogen', denk ik dan en luister naar de conversaties. Ik kijk niet langer tv. Ik luister tv ... denk ik.

Wanneer ik weer wakker schiet neemt Frank Raes afscheid van de kijker en zit Studio 1 erop. Voor de vierde week op rij weet ik weer niet of Witse de dader kon te pakken krijgen, of zelfs wie de dader is.

Iemand?