Vrijdagmorgen
Thuis - werk, dat is een opvolging van lichten, ronde punten, oprit van de autostrade, wegenwerken, tankstation, afrit, lichten en de parking van m'n werkgever.
Deze morgen bleken de wegenwerken en het tankstation verdwenen. Ik herinnerde me nog de oprit toen ik de afrit nam, maar wat daar tussenin moest zitten kon ik mij met geen mogelijkheid meer voor de geest halen.
Wat wel dan? Iets van een schansspringende grapjurk ... zo ergens tussen thuis en werk.
Dat is het zo ongeveer.
En dat er nog geen koffie was...
vrijdag 31 maart 2006
woensdag 29 maart 2006
Ergernis
Ze wil gaan eten voor haar verjaardag.
Niet in een adresje ergens in de buurt, maar halverwege een andere provincie in het centrum van de stad op een weekavond.
Niet in een of ander restaurant dat anders de komende vier maanden volboekt is, maar in een brasserie 'waar de pasta wel lekker is'.
Dus haal je haar om 19u op 'want anders moet ik helemaal alleen met de trein'
en worstel je je een weg door het centrum van de stad op zoek naar een parkeerplekje vlakbij het restaurantje in kwestie 'want met mijn been kan ik echt niet ver wandelen.
'Zeker?', vraagt ze wanneer ik zeg dat met mini-Kruimel en mij alles oké is. 'Je hebt nergens last van?' Ze kijkt bijna teleurgesteld.
We toasten op haar verjaardag en wensen haar nog vele jaren.
Ze zucht theatraal: 'Zo kom ik op m'n oude dag nog eens buiten.' Onder tafel knijpt Lief in m'n ene hand. Van de laatste drie maanden was ze zeven weken het land uit.
Ze neemt een grote slok en zucht opnieuw: 'Zo hebben jullie nog eens tijd voor mij, want anders zit ik hele dagen alleen in dat grote huis.'
Grote Kleine broer knijpt in m'n andere. De laatste vier weken stond ik vijf keer aan haar voordeur en telkens was er niemand thuis.
Ze klapt haar menukaart open en mompelt: 'Hebben ze hier niets anders dan pasta?'
Ze wil gaan eten voor haar verjaardag.
Niet in een adresje ergens in de buurt, maar halverwege een andere provincie in het centrum van de stad op een weekavond.
Niet in een of ander restaurant dat anders de komende vier maanden volboekt is, maar in een brasserie 'waar de pasta wel lekker is'.
Dus haal je haar om 19u op 'want anders moet ik helemaal alleen met de trein'
en worstel je je een weg door het centrum van de stad op zoek naar een parkeerplekje vlakbij het restaurantje in kwestie 'want met mijn been kan ik echt niet ver wandelen.
'Zeker?', vraagt ze wanneer ik zeg dat met mini-Kruimel en mij alles oké is. 'Je hebt nergens last van?' Ze kijkt bijna teleurgesteld.
We toasten op haar verjaardag en wensen haar nog vele jaren.
Ze zucht theatraal: 'Zo kom ik op m'n oude dag nog eens buiten.' Onder tafel knijpt Lief in m'n ene hand. Van de laatste drie maanden was ze zeven weken het land uit.
Ze neemt een grote slok en zucht opnieuw: 'Zo hebben jullie nog eens tijd voor mij, want anders zit ik hele dagen alleen in dat grote huis.'
Grote Kleine broer knijpt in m'n andere. De laatste vier weken stond ik vijf keer aan haar voordeur en telkens was er niemand thuis.
Ze klapt haar menukaart open en mompelt: 'Hebben ze hier niets anders dan pasta?'
woensdag 22 maart 2006
Ik hoor Lief nu al zuchten...
'Wat heb jij een mooie dikke buik', lacht de verkoopster naar de bult die onder de tweede knoop van mijn jas uitpiept.
'Weet je wat?', fluistert ze terwijl ze even om zich heen kijkt. 'Neem dit ook maar mee' en ze laat het jeugdboekenweekgeschenk in het zakje naast mijn nieuwe lading boeken glijden.
'Om een mini-leesbeestje te kweken.'
'Wat heb jij een mooie dikke buik', lacht de verkoopster naar de bult die onder de tweede knoop van mijn jas uitpiept.
'Weet je wat?', fluistert ze terwijl ze even om zich heen kijkt. 'Neem dit ook maar mee' en ze laat het jeugdboekenweekgeschenk in het zakje naast mijn nieuwe lading boeken glijden.
'Om een mini-leesbeestje te kweken.'
Abonneren op:
Posts (Atom)