Troost
Met grote rode huilogen sjort oma zich aan mij vast. Ik sta wat onbeholpen in een verplichte knuffel en probeer haar woorden niet te horen. Probeer haar verdriet dat ze opnieuw keihard op onze schouders dumpt van me af te schudden.
Later op een kluitje met Lief en Grote kleine broer laat ik sissend m'n frustratie op de vrije loop.
'Het is niet dat ze niet verdrietig mag zijn. Maar ik kan het even niet meer opbrengen om haar te troosten.'
'Het is hetzelfde niet', vergoeilijkt Lief sussend. 'Een dochter is geen mama. Ze ziet gewoon niet wat jullie verloren.'

Grote kleine broer zegt niets maar aait even over m'n dikke buik. Ik zeg niets terug, maar tik even op z'n verlovingsring. Die woorden die juist op dat moment niet gesproken worden doen oneindig veel deugd.

Zwarte boek-uit gat (of zoiets)
Herkenning alom bij Zeppo.

De trilogie is uit en daarna stortte ik mij op twee wel zeer lichtverteerbare tussendoortjes. Knabbels als het ware, maar daarna kreeg ik onvermijdelijk weer echte honger. Zin in iets stevigs. Ik liep tussen bibliotheekrekken door. Trok ruggen uit rijen en liet m'n ogen over de letters dwalen. Ik zat uren in de boekenwinkel. Wikken, wegen en uiteindelijk met lege handen naar huis. Lief jaagt me na een uur toe-en en hoe-lang-nog-en uit de tweedehandsboekenwinkel weg.

M'n leeshonger speelt een spelletje met mezelf, net zoals echte honger dat ook kan doen:

Waar heb je zin in?
Ik heb zin in iets ... en verder kom ik niet.
Zoet, hartig, zout, bitter?
Zin in iets lekkers ...
Ja, maar wat is dat dan.

De bibliotheek brengt geen oplossing. Mijn nieuwe boekenbon-voor-noodgevallen evenmin. Binnenkort gaat de zon schijnen, vouw ik m'n geliefde tuinzetel uit onder de pruimenboom. Misschien dat het dan komt.

Er is geen morgen
Gisteren was zo'n dag die al maanden in m'n achterhoofd speelde. Een datum die al een eeuwigheid in m'n agenda aangekruist staat (meestal vooraleer ik effectief al een agenda van het jaar in kwestie bezit). Een dag die simpelweg in je geheugen gegrift staat met uitroeptekens ernaast. Niet vergeten!
Gisteren was zo'n dag. Een viering, een feest voor en door mijn vader en z'n vriendin. En het gekke aan die dagen is: al die maanden wanneer je rondloopt met die ene datum in je hoofd, is het alsof de volgende dag niet bestaat. Alsof die simpelweg nooit zal komen. Alsof de tijd stil zal staan. Er was enkele weken lang geen 2 mei na 1 mei. Schijn bedriegt, want vandaag is toch gekomen netjes na gisteren zoals dagen dat doen.
Zaterdag is trouwens weer zo'n dag en 7 mei is al van de kalender geveegd. Twee lieve vrienden die 'Ja' tegen elkaar zeggen. Kiezen voor 'ons'. Dan kan ik me geen morgen voorstellen.
Juni is trouwens zo'n maand. Wanneer Kleine Stamper er echt-echt zal zijn. Dan kan ik me geen juli voorstellen, geen volgende dag, even zelfs geen wereld buiten dat kleine lijfje.

De volgende dagen zullen sowieso komen, maar dat zal ik dan wel zien.