Pauze
Wanneer ik tien berichtjes in de virtuele prullenmand mik, is er iets.
Wanneer ik een idee al wegwuif voor er nog maar één letter op het scherm staat, is er iets.
Wanneer ik mij begin af te vragen of Kruimels mijn energie nog waard is, is er iets.

Dus druk ik even de blogpauzeknop in... misschien tot morgen, misschien tot binnen enkele weken, misschien...

Vakantie-melancholie

In een klein, oud, stenen huisje in het hart van de Ardeche met de dichtstbijzijnde bakker op 4 kilometer kronkelbaantjes en de dichtstbijzijnde slagerij op 12 kilometer is er echt niets, niets, niets. Dat bedacht ik mij op het terrasje – hoofd in de schaduw van de wijnranken, voeten in de zon, tenen weldadig wiebelend. We waren klaar om als postkaartplaatje te fungeren: nietmeerzoKleineMan op zijn speeltapijt in het gras, Lief en GroteKleineBroer verwikkeld in een venijnig spelletje Babel en SchoneZus net zoals ik met de neus in de boeken.
Op de achtergrond blatende schaapjes en drie stipjes wandelaars die de helling opklauterden.
Er was zoveel niets dat ik de stilte in mijn voelde echoën. Dit kon ik voor altijd wel verdragen, dacht ik. Dit zou ik heel lang vasthouden, dacht ik.
Twee dagen, welgeteld.
En ik verlang weer naar het oude, stenen huisje.
Naar het onbereikbaar zijn.
Naar het ongestoord en vraatzuchtig lezen.
Lieve baas, mag ik weer in vakantie?

Een kleine stap, maar...
Eerst was het nog wat wiebelachtig gestuntel tussen zetel en salontafel, maar tussen de heuvels van de Ardeche op het graspleintje achter onze gite perfectioneerde Jasper zijn wiebelpas tot die van een zelfzekere pinguïn.
Breed grijnzend waggelt hij nu van a naar b, met een onverschrokkenheid die me doet overwegen om toch die tienbeurtenkaart voor de spoed aan te schaffen.