Warhoofd
Het is weer zover.
Vier maal per jaar moet ik mijn wanordelijke geest aanporren zijn chaotische kant even te deleten en gericht, ordelijk en georganiseerd te werk te gaan. Vier maal per jaar moet ik in een recordtempo een recordaantal afspraken op punt zetten om die dan twee weken later mooi samen te puzzelen tot één geheel.

Nog twee weken en dan doorspit ik mijn bureau met de volgende mantra in mijn hoofd:
Ik weet dat ik daar ergens een mapje voor begonnen was…

Ik geef het u op een blaadje

Klik
Dit weekend snuffelde ik even door mijn eigen archieven. Een vorm van navelstaren die heel aangenaam bleek.
Want dan kom ik dit tegen:

Het geluid van de plezende regen op de lichtkoepel vermengt zich met het ruisen van de waterdruppels in de douche. Ik neurie zachtjes onder deze warme regenbui. Er is nog een halve fles ijskoude melk en nog net genoeg ontbijtgranen. Terwijl de radio op de achtergrond speelt duik ik nog even in mijn spannende thriller. Op het moment dat ik de deur openzwaai en me samen met mijn fiets naar buiten wurm verdwijnt de regenbui. De lucht voelt fris en kleurt lichtroze aan de horizon. Mijn minidisc start middenin het perfecte liedje. Ik mompel zachtjes de tekst mee en suis ongehinderd door alle verkeerslichten, die telkens op het goede moment op groen floepen. Mijn fietsketting ratelt af en toe onheilspellend maar blijft netjes zittenen ik raak zonder puffen over de brug. Op het tweede bruggetje hou ik even halt. Een rij zwanen zwemt over de Reitjes. Met hun lange halzen trots gestrekt glijden ze zacht over het stille water. Ik kijk hen na tot ze in de bocht verdwenen zijn. Op de markt koop ik enkele kilo's wijnappelsienen. Terwijl mijn computer opstart grabbel ik één uit de zak en plant mijn nagels in de dikke schil. Het sap loopt net niet over mijn kin terwijl ik dit schrijf.
Het is een goede morgen.

En dit:

Ik zou kunnen beschrijven hoe de zenuwen door mijn keel gieren, hoe kriebels door mijn lijf heen marcheren, doelgericht op en neer zonder moe te worden.
Ik zou kunnen beschrijven hoe ik 's morgens moeilijk mijn ontbijt kan wegwerken, hoe mijn ademhalig op onbewaakte momenten jachtig wordt.
Hoe ik er een tintje witter dan normaal bij loop.
Maar je kent dat gevoel vast en zeker wel. Trouwens, mijn vingers zijn iets te bibberig om veel te schrijven, mijn hoofd te bezig om hier volzinnen te produceren.

Vooralsnog tel ik gewoon nog even af.

En dit:

Ouder worden vind ik soms echt maar niets. Want... hoe ouder je wordt, des te meer redenen om cadeautjes te krijgen er wegvallen.

Kerstmis - schrap
Nieuwjaar - schrap
Pasen - schrap
Sint - schrap
Allemaal onder het mom: 'Je bent nu oud genoeg om gewoon een som geld te krijgen, die je dan als verstandige volwassene op je rekening stort.'
Of: 'Sinterklaas, Sinterklaas. Je bent 26 jaar oud.'

'Lief! Ik zet deze avond mijn schoen.'
We beschikken over een kachel en een schouw. Een uitgebreide verzameling sneakers, slippers, laarzen. Dat ik 26 ben, vergeet ik even voor het gemak.
'Lief' Vanavond! Schoen voor de kachel!
Wat ik niet zeg: 'Aan het prikbord hangt mijn verlanglijstje. Koop deze middag alstublief, alstublief, alstublief een cadeautje dat je stiekem naast mijn schoen legt.

'Kruimel, je bent 26.'
'Precies, veel te jong om geen cadeautjes meer te krijgen.'

En opeens voelde ik het knopje in mijn hoofd klikken. Waarom ik blog:
Gewoon omdat ik ervan geniet.
Punt.
Andere lijn.

En neem ik twee beslissingen:
1. Veel KleineMan-stukjes – gewoon omdat ik het veel te leuk vind om ze zelf terug te lezen.
2. Leeshonger verhuist naar hier. Kruimels is wie ik ben, inclusief mijn vraatzucht in boeken.

Kortom: Ik vind het hier nog steeds fijn. Hopelijk jullie ook.

Zzzz
Het is vijf maand geleden. Vijf maand geleden overwoog ik om oordopjes in mijn oorschelpen te lijmen. Een kussen rond mijn hoofd te binden met een kussensloop en de muren van onze slaapkamer te bedekken met isolatiemateriaal. KleineMan ging vijf maanden geleden de derde maand in waarin doorslapen niet meer in zijn woordenboek stond. Hij wou geen fles, had geen koorts, geen verstopte neus, geen nachtmerries, wou niet op mijn arm in slaap gewiegd worden. Hij vond het blijkbaar gewoon heel erg gezellig om van 2 tot 5 zo hard te krijsen dat we met twee aan zijn bedje stonden.
De medewerkster van Kind&Gezin die nuchter verklaarde dat het een ‘fase’ is, moet ik nu gelijk geven. Op dat moment wou haar alleen maar meeslepen naar ons huis en haar drie nachten op een rij vastbinden vlak naast Jaspers bedje, vlak naast the wall off sound.
Maar toen ik vijf maanden geleden de tube lijm in mijn handen had om de oordopjes in te steken, zweeg Jasper. Hij sliep de hele nacht door. En de volgende en de volgende. Tot drie nachten geleden… klokslag om 4u45 is hij wakker en wil hij niets, behalve het bereik van zijn longen testen.
Dus vuur ik schietgebedjes af. Richt mij tot alle goden die enigszins ontvankelijk zijn voor slaapgerelateerde wensen en haal voor de zekerheid toch oordopjes, een extra dik kussen en isolatiemateriaal in huis.