Over zetels
We lopen van de ene kant naar de winkel naar de andere. Van 'zijn' zetel, naar 'mijn' zetel. Want zover zijn we gevorderd op onze zoektocht naar een nieuwe zetel. Na twee jaar 'We moeten echt wel eens uitkijken naar een nieuwe zetel' terwijl we de vulling die de kat uit de leuning trok er opnieuw in te proberen proppen, stapten we eindelijk een meubelwinkel binnen. Met een vrij duidelijk idee in ons hoofd van wat we zochten. We naderden ons doel...
Meer nog...
Lief had na één kwartier dé zetel op het oog. De zetel die aan al zijn eisen voldeed. De zetel die voor hem gemaakt leek. Ik bekeek het geheel nogal sceptisch en trok hem mee door de rest van de winkel. Alle andere zetels werden met de grond gelijk gemaakt.
Die pootjes van onze zetel zijn veel mooier.
De kussens van onze zetel veel zachter.
Onze... u hoort het goed.
Na amper één kwartiertje.

Tot...
Ik in de andere uithoek van de winkel mijn droomzetel spotte. Groot, zacht, veel kussens. Ideaal om diep in weg te zakken met een boek. Ideaal om met KleineMan in te ravotten. Ideaal om tegen Lief weggekropen een griezelfilm uit te kijken. Ideaal om veel lieve vrienden op neer te laten vlijen. Kortom...de ideale zetel voor ons.
En natuurlijk de stijlmatige volmaakte tegenpool van Lief's ideale zetel.
Zwart en wit
Dag en nacht
...
Er zullen nog inspirerende argumentaties weerklinken ten huize Kruimel.

Van waggelende pinguïn naar een mini-salsadanser: KleineMan krijgt het stappen onder de knie.
Hij loopt niet enkel meer op iemands uitgestoken armen af. Met een koek in de ene hand, een knuffel in de andere, zwaaiend naar alles wat hij tegenkomt - en zo een kruimelspoor achterlatend waardoor we hem vrij snel weer kunnen opsporen - hotst hij door het huis.
Hij wringt zich letterlijk uit mijn armen en loopt helemaal alleen de kant uit die hij wil.
En zo kijk ik hoe mijn KleineMan van mij weg stapt - wiebelend en al – en ik denk: je bent al veel te groot terwijl ik een ‘Voorzichtig!’ voor de tiende keer die dag inslik.

Inhaalbeweging

Gods Dwazen van Joanne Harris is het ideale boek om in Frankrijk te lezen. Ideaal was natuurlijk geweest als ik aan de rand van een grijswit kolkende branding gezeten had, maar de heuvels van de Ardeche voldeden ook ruim als achtergrond. Gods Dwazen is het verhaal van Juliette. Na een leven lang rondgereisd te hebben met een theatergezelschap, woont ze nu met haar dochtertje in een rustige kloostergemeenschap. Tot op een dag een geest uit haar verleden in de abdij komt wonen en Juliette meer en meer in zijn duistere plannen verwikkeld raakt. Gods Dwazen is een boek dat je gewoon moet lezen. Je moet het verhaal de tijd geven om zich te ontplooien en je langzaam bij het nekvel grijpen. Niet Joanne Harris beste (dat is volgens mij Vijf Kwarten van een Sinaasappel) maar nog steeds bijzonder mooi, niet in het minst qua taal.

De geboorte van Venus schetst het verhaal van een meisje dat opgroeit in Florence. Een boeiende historische roman die je nooit naar de keel grijpt, maar onmerkbaar je in haar netten weeft. Soms wat teveel politiek gekonkel naar mijn zin, maar dat kan ook de Franse zon geweest zijn.



Josja Pruis is een boekentip van Aangetekend die blijven hangen is. Op de rommelmarkt voor 50 cent zag ik mijn kans schoon en het was een aangename kompaan op de terugweg. Josja Pruis zit vooral qua structuur bijzonder mooi ineen. Ik hou van jeugdboeken die iets kleins uitpluizen. Die tonen hoe zo weinig zo groot kan zijn. Zo groot dat je drie uur lang ademloos blijft doorlezen, tot je de letters niet meer van het papier kan onderscheiden en je ontdekt dat leeslampje niet bij hebt in de passagierszetel.