17 maand (bijna)

Waar kom je vandaan? Denk ik dan…
Wanneer je de borrelglaasjes uit de kast steelt en die in duizend glimmende stukjes uiteen laat spatten.
Wanneer je jezelf op mijn schoot wringt en dwingend een boek onder mijn neus houdt.
Wanneer je de hele wereld toezwaait en toelacht, maar je bang wegsteekt voor de enige echte kindervriend.
Wanneer je mijn mooiste oliebrandertje uit de kast steelt en die in duizend scherpe stukjes uiteen laat spatten.
Wanneer er bijna weer een pagina van de Humo smakelijk verorberd wordt, terwijl het stukje banaan voor de zoveelste keer met bijpassend walggezichtje een luchtboog richting woonkamer beschrijft.
Wanneer je met de breedste en mooiste glimlach die ik ooit gezien heb op me afloop na een lange crèchedag.
Wanneer je slaapt en ik nog maar eens over je hoofdje streel om mezelf ervan te vergewissen dat je er echt bent.
Waar kom je vandaan?
Want soms ik kan nog steeds niet geloven dat wij zomaar een jij kunnen maken.

Schrijven
Toen de schrijfreeks waar ik me maanden op voorhand al voor inschreef – want, altijd al in een oogwenk volzet – geannuleerd werd, slingerde ik een hartgrondige vloek door de woonkamer. De brief met wegens te weinig interesse werd versnipperd en ik parkeerde mijn boze zelf mokkend voor ‘Friends’ & ‘Sex and the City’.

Lief zijn ‘je-zou-ook-kunnen-hier-schrijven’ pogingen werden weggesnauwd met een venijnigheid waar een gestresste Jack Russel trots op mag zijn en ik pruilde verder in het gezelschap van ‘Supernanny’.
Maar Wendy kon mij geen twee weken op een rij bekoren, dus verschool ik me op wat de tweede les van de geannuleerde reeks zou zijn met een laptop en Norah Jones in onze slaapkamer en schreef daar - Tine Mortiers schrijftips indachtig - de sterren van de hemel. Wat ik schreef deed er niet toe. Ik typte nonsens, wat er door mijn hoofd ging. Ik schreef ... en dat was het belangrijkste. Tot er tussen al de rommel opeens een schitterend ideetje binnenwalste dat ik met beide handen greep en ik schreef nog sneller, meer en uitvoeriger.

Op wat de derde les van de geannuleerde reeks zou zijn verschool ik me met een laptop en Jamie Cullum tegen de verwarming in de badkamer. Tine Mortiers schrijftips indachtig schrapte ik. Wat te lang was, wat te flauw was. Ik schrapte, delete en wiste.

Ik heb nog één zin over.
De allereerste en ik weet zelfs niet of ik daar nog tevreden over ben.

Tegen wil en dank knalt Linkin Park vs Jay-Z uit de boxen. De rauwe stemmen passen wonderwel bij mijn voornemen van deze dag: Geen genade.

Eens om de drie maanden mag ik mezelf storten op de vijandige eindredactie. Dan schrap ik zinnen, punten en komma’s en wordt mijn werk met argusogen in de gaten gehouden. Voor elke komma weg moet er een andere in de plaats komen. Elke geschrapte zin wordt vervangen door eentje die zo mogelijk nog meer met haken en ogen aaneen hangt. En argumenten om die en die passage toch te behouden stromen onophoudelijk binnen.

Maar deze keer heb ik er zin in en ben vastbesloten:
Ik tackel elk argument.
Mep alle extra komma's opnieuw vantussen de regels en verwijs met een simpele druk op de delete-knop alle krammikkige zinnen naar het Word-hiernamaals.

Een Kruimel kan ook best evil zijn, als ze wil.