Het kleine kruimeltje in mijn hoofd struint doorheen de woordenschat die ik de afgelopen 28 jaar verzamelde. Ze kijkt zoekend rond en tikt met haar vinger op alle termen die ze aftoetst.
Af en toe diept het kleine kruimeltje in mijn hoofd een woord op. Dan sjort en trekt ze het ding tot in mijn bewustzijn, ploft hijgend achterover op het bankje dat ook toevallig in mijn hoofd staat en wacht af…tot mijn bewustzijn de tegenwoordigheid van geest heeft om haar vondst te inspecteren.
Veelal wordt het woord met een grote zwiep naar herkomst gekeild, maar af en toe krijgt het kleine kruimeltje een klein bemoedigend schouderklopje. Daarna duikt ze opnieuw in de krochten van mijn woordenschat op zoek naar een volgende optie. Of misschien duikt ze simpelweg in haar bed (dat ook toevallig in mijn hoofd staat), neuriet ze vrolijk: ‘mission accomplished’ en dommelt weg in een vredige slaap.

Zoek jij eens een nieuwe naam voor… vroegen ze me, vooral dat laatste zou verklaren waarom geen enkele goed is. Ik steek het allemaal op het kleine kruimeltje in mijn hoofd.

Kwijt
Ik heb het opgegeven te zoeken naar dingen die ik kwijt ben. De stand is op dit moment één pull, een handtas, een paar pantoffels, een haarborstel en drie boeken. Allemaal verloren in mijn eigen huis.
'Als je iets niet zoekt, vind je het sneller terug', vertrouwt vriendin Annemoon me toe. Op dat moment ben ik de pluizen van mijn pull aan het stoffen na nog een rondje buikkruipen naast het bed. Zonder resultaat.
Ik kan tegenwoordig zelf het stemmetje onderdrukken: ik wil die pull... Ik trek gewoon één van de andere tien exemplaren van de plank. Of haak mijn arm door een ander tashengsel en duik voorlopig in een ander boek.
Zen, zeg maar.

En kijk, zonet diepte ik mijn haarborstel uit de boekenmand van KleineMan. Zonder te zoeken, of toch maar dan naar zijn exemplaar 'De aaibeesten van Dottie'.

Dit is de duizendste.
Ik heb er lang over gedaan, vind ik.