Het Gouden Kompas
Het was zo'n boek dat al eeuwen in mijn kast stond, tot ik het krap twee jaar geleden op een lege zondagmiddag het uit de stapel trok. De daaropvolgende drie weken zat ik elk vrij moment met mijn neus tussen de pagina's van de trilogie. Verzwolgen in een wereld van daemons, parallelle universums, sprekende beren, ...
Het was zo’n boek waarin ik kon wonen. Het is zo’n boek waarvan ik hoop dat bijna alles uit mijn korte termijngeheugen gewist is, zodat ik het snel opnieuw kan lezen met dezelfde gretigheid.

Dit is dan ook heel plezant. Net zoals alles wat de fantasie net dat beetje echter maakt.

Via

Stok, wederom stok...
... moet Miss Puntkomma gedacht hebben.

Wat wilde jij later worden toen je nog een kind was?
Bakker, dat bewijst een opstel uit het tweede leerjaar toch. En dan vooral om dat verse broodjes zo lekker ruiken. Later zal ik mezelf ook leerkracht worden, loodgieter (maar dat was dan weer om mijn opa te pesten) en tenslotte schrijfster. Tot ik besefte dat er daar geen echte studies voor bestaan.

- Wat ben je dan uiteindelijk geworden?
Communicatiemedewerker in een vormingsorganisatie.

- Hoe wilde je er als kind later uitzien?
Nooit bij stilgestaan, eerlijk waar.

- Hoe zie je er nu uit?
Niet te groot, niet te klein. Bruin haar en bruine ogen. Maar daar word je waarschijnlijk niet veel wijzer van.

-Hoe zag de man/vrouw van je dromen er uit, als puber?
Groot, donker haar en dito ogen. Gevoelig, begrijpend en een met een even grote voorliefde voor boeken als ik. Zeker geen lang haar, oorringen en een voorliefde voor harde house.

- En was is het in echte leven geworden?
Een exemplaar dat na de eerste blik het label 'nooit van mijn leven' kreeg. Toen de paardestaart en oorringen plotsklaps verdwenen en hij opbiechtte dat hij harde house eigenlijk niet zo goed vond, bekeek ik hem met andere ogen. Hij is groot met donker haar en dito ogen. Gevoelig en begrijpend op zijn tijd en die voorliefde voor boeken stamp ik er met veel geduld wel in.

- Hoeveel kinderen wilde je later, en op welke leeftijd?
Drie stuks en de eerste die mocht komen als ik halverwege de twintig was.

- Wat is het uiteindelijk geworden (of wat zal het wellicht worden)?
We hebben - om te proberen - één stuk in huis gehaald. Voorlopig valt het allemaal goed mee en mag hij nog even blijven. Een broer of zus komt er op zijn tijd wel bij en dan kunnen we even evalueren.

- Wat was als kind je lievelingseten? En wat lustte je totaal niet?
Spaghetti, met stip op één. En laat ik maar wijselijk zwijgen bij de tweede vraag. Of het houden bij 'ik was niet zo'n makkelijke eter', dat is korter dan aardappelen, vis, spruitjes, lever, koeietong, ijs, pizza, kaas ...

-Lust je dat nu nog (niet), of heb je andere favorieten.
Laat ik het hier ook maar houden bij 'ik ben nog steeds niet zo'n makkelijke eter.' Alhoewel er al een behoorlijk aantal items van lijstje verschoven zijn.

Ann, Imke, Vuur, ... vangen!

Laatste
Met het enige waarvoor we over de kasseien door de grauwe, grijze morgen geploegd waren in een draagtasje aan de buggy bengelend, sloeg ik een zijstraat in. En nog één. En nog één tot we tot mijn tevredenheid doelloos ronddwaalden door de binnenstad. De buggy rammelde over de stenen, mijn hielen klakte mooi in het ritme mee. Op het eind van de straat lag een verlaten speelpleintje waar ik KleineMan in los liet. Hij rende van schommel, naar hobbelpaard, naar glijbaan. Zijn giechels weerkaatsten tegen de gevels en buitelden vrolijk voor mijn voeten. Hij ploegde door een hoop bladeren en liet de schommel piepend heen en weer zwieren.
Er paste met alle gemak een melancholische soundtrack op deze stille morgen , maar slechts de vrolijkste noten voldeden naar mijn gevoel.

Ik neem het met me mee. Als één van de vele herinneringen waar ik in 2008 mijn hart kan warmen.