Terug Blik
Eind december in de niemandsweek tussen Kerst en Nieuw ploegde ik door weer, wind en water met een KleineMan achterop. Op het punt tussen ‘doornat’ en ‘laat maar komen, want erger kan toch niet meer’ keek ik links van me. Mijn blik tuimelde een warm verlichte kamer binnen. Aan een groot oud bureau zat een jonge vrouw gebogen. Ze knabbelde aan de dop van haar pen en bladerde door een omvangrijk naslagwerk. Ik keek verlangend naar de rust, stilte en concentratie die het tafereel uitstraalde. De warme oranje gloed die uit het raam scheen zette mijn verkleumde vingers extra in de verf. De stilte die ik voelde stond in schril contrast met mijn kostbare bagage die de panden van mijn jas als teugels interpreteerde.
Op het laatste stukje omhoog ving ik haar blik. Een verlangende blik naar buiten. Naar een verkleumde fietser met een vrolijke peuter achterop.
Vandaag – twee weken later en opnieuw achter mijn bureau - zit ik in gedachten naast haar. Ze had gelijk, om zo verlangend te kijken, besef ik nu.

Deze morgen wist ik weer hoe het voelt...
... met frisse tegenzin.

Het Gouden Kompas
Het was zo'n boek dat al eeuwen in mijn kast stond, tot ik het krap twee jaar geleden op een lege zondagmiddag het uit de stapel trok. De daaropvolgende drie weken zat ik elk vrij moment met mijn neus tussen de pagina's van de trilogie. Verzwolgen in een wereld van daemons, parallelle universums, sprekende beren, ...
Het was zo’n boek waarin ik kon wonen. Het is zo’n boek waarvan ik hoop dat bijna alles uit mijn korte termijngeheugen gewist is, zodat ik het snel opnieuw kan lezen met dezelfde gretigheid.

Dit is dan ook heel plezant. Net zoals alles wat de fantasie net dat beetje echter maakt.

Via