Afscheid in de morgen
Maanden aan een stuk klampte hij zich aan mij vast wanneer ik hem afzette in de crèche.
Hij liet zich slechts manu militari van mij afpellen en maakte telkens opnieuw dat ene geluidje dat een moederhart spontaan tot stof vergruist. Ik ben nog naar binnen gewandeld terwijl hij als een aapje aan mijn been geklemd hing. Ik snelde nog naar buiten en sloot de deur net voordat hij er tussen kon glippen. Tientallen keren reed ik met de echo van zijn gesnik tussen mijn oren naar mijn werk.

En het stak, keer op keer.

Vandaag wil hij niet gedragen worden. Hij trekt me mee de oprit op. Ongeduldig trappelt hij aan de deur en sjort ondertussen aan zijn muts en sjaal. Af! Af! Hij trappelt een tweede rondedansje aan de deur van zijn groepje en schiet als een pijl uit een boog weg, recht in de armen van de verzorgster. Zijn ogen blinken over haar schouder in hun goedemorgenknuffel en hij kijkt niet meer op of om als ik hem op zijn bol kus.

Het steekt.

Ben ik dat?
Zo snel ik de Flair opensloeg, zo snel klapte ik em ook weer dicht. En ik herhaalde de woorden die ik ruim een maand geleden er ook tegen de fotograaf uitflapte. 'Vreselijke foto'.

Zoals ik daar sta, zo ken ik mezelf niet. Zo wel:



Maar zelfs al is het resultaat niet wat ik hoopte, het bleef leuk om eens te doen. Het bloggende mama-fenomeen spat van het artikeltje af, maar ook daar hou ik vast aan één van de reacties ook ruim een maand geleden. 'Iedereen die langer dan tien seconden hier blijft hangen weet dat het toch net iets anders is.'

Biologie
In aloude traditie overlopen we zijn ‘zijn’.
Neus?
Een kleine vinger tikt op eerst zijn en dan mijn neustop.
Oor?
Zijn oor, mijn oor.
Mond?
Tik. Tik
Haar?
Aai (het zijne), trek (het mijne)
Buik – Knie - Tenen.
Kriebel en gelach.
Plots krabbelt mijn blote KleineMan recht, hurkt en kijkt aandachtig tussen zijn beentjes. Hij wijst en kijkt vragend op. Zijn vingertje hangt besluiteloos in de lucht.
Ik schud mijn hoofd.
Neen jongen, op dat vlak zullen we altijd verschillen…