Lente
'Oh, mooi. De vogeltjes zingen weer deze morgen', dacht ik vlak voor ik mijn ogen opendeed. Naast mijn linkeroor klonk vrolijk gefluit. 'Wacht eens even? Naast mijn linkeroor?'
Ik trok lui mijn rechteroog open en draaide me op mijn linkerzij. Het was stikdonker in de kamer. De vogeltjes - als ze al fluiten deze tijd van het jaar - zaten nog knus in hun nest. Maar dankzij Lief's verkoudheid kon ik genieten van een wel zeer opmerkelijk fluitconcert, gebracht door neus en lippen.

Herinneringen

Het was tijdens een nacht waarin ik de slaap niet kon vatten, dat ik begon te graven. Ik zocht alle hoeken van mijn geheugen naar herinneringen.

"Vertel eens over haar", vroeg ik.
"Gewoon over vroeger."
Er blonk iets vreemd in mijn vaders ogen - pretoogjes bijna - en hij begon te vertellen. Over de verbouwing, hoe ze in een zotte bui haar lange haren kortwiekte, over de eerste keer dat ze met mij ging wandelen, over de geboorte van mijn broer, over een Sinterklaasdag die helemaal in het honderd liep, over die keer dat ze luid snurkend in slaap viel in de cinema.

"Dat moet je toch nog weten", lachte hij meermaals.
Maar ik schudde mijn hoofd. Ik wist het niet meer.

Hij keek me opnieuw aan - ernstiger nu en vertelde verder. De verhalen rolden over tafel en ik verzamelde ze als kostbare goudklompjes die ik heel dicht tegen mijn hart aanstapelde

Onder het dekbed

Gisteren had ik mezelf verstopt in:
Weggedoken onder het dekbed, duimend dat de batterij van mijn enige leeslampje het ook nog de laatste 50 pagina's zou volhouden. Toen ik de laatste pagina omsloeg kon ik haar alleen maar overschot van gelijk geven.


Vanavond verberg ik mezelf daar.

(Of hoe boeken mijn lichtpuntjes zijn op dagen die voelen als de vierde kopie van zichzelf)