Er was eens
Er was een lezing waar ik wel zin in had, maar er was ook de dag die de wind vanonder mijn vleugels gemept had.
Er was een KleineMan die luid krijsend zijn fles eiste.
Er was het rek met vlijmscherpe randen waar ik mijn hand tegen sloeg toen ik een pak melk van de plank nam.
Er was een vinger met een snee van kneukel tot kneukel die maar niet wilde stoppen met bloeden.
Er was de dokter die de gapende wonde nog wilde naaien en die halverwege het traject thuis-lezing woonde.
Het meisje met haar hand in het verband dat op het allerlaatste moment nog de zaal binnenglipte, dat was ik.
dinsdag 26 februari 2008
maandag 25 februari 2008
Staking
KleineMan rolt van rug naar buik, trekt zijn beentjes op en propt zijn duim in zijn mond. Dada, mompelt hij en toe gaan die oogjes. Ik kijk naar de stakende uk op de verzorgingstafel.
In de eerste plaats gefrustreerd. Binnen een kwartier moet ik met een aangeklede, ingeduffelde en van fles en onbijt-voorziene KleineMan op de stoep staan. Een peuter in hardnekkige foetushouding maakt de slaagkansen daarvoor aanzienlijk kleiner.
En terwijl ik de wijzers dichter en dichter naar 7u30 zie tikken raak ik geïrriteerd. Ik heb geen zin in een willen-of-niet-dit-T-shirt-gaat-over-jou-hoofd. En nog veel minder in de dramatische scènes die zullen volgen wanneer ik hem o-wee ook in een broek en schoenen probeer te wurmen.
Maar aan de andere kant wil ik gewoon naast hem gaan liggen. Of neen, in mijn eigen bed, want ik pas niet meer op een verzorgingstafel. Want, eigenlijk heb ik evenveel zin in de morgen, middag of avond als mijn kleine evenbeeld dat zich vastklampt aan zijn knuffelkonijn en uit alle macht op zijn duim smakt.
KleineMan rolt van rug naar buik, trekt zijn beentjes op en propt zijn duim in zijn mond. Dada, mompelt hij en toe gaan die oogjes. Ik kijk naar de stakende uk op de verzorgingstafel.
In de eerste plaats gefrustreerd. Binnen een kwartier moet ik met een aangeklede, ingeduffelde en van fles en onbijt-voorziene KleineMan op de stoep staan. Een peuter in hardnekkige foetushouding maakt de slaagkansen daarvoor aanzienlijk kleiner.
En terwijl ik de wijzers dichter en dichter naar 7u30 zie tikken raak ik geïrriteerd. Ik heb geen zin in een willen-of-niet-dit-T-shirt-gaat-over-jou-hoofd. En nog veel minder in de dramatische scènes die zullen volgen wanneer ik hem o-wee ook in een broek en schoenen probeer te wurmen.
Maar aan de andere kant wil ik gewoon naast hem gaan liggen. Of neen, in mijn eigen bed, want ik pas niet meer op een verzorgingstafel. Want, eigenlijk heb ik evenveel zin in de morgen, middag of avond als mijn kleine evenbeeld dat zich vastklampt aan zijn knuffelkonijn en uit alle macht op zijn duim smakt.
vrijdag 22 februari 2008
Jeugdschatten
Ik roffelde door de doos die mijn vader zonet in de gang had laten neerploffen. Hij hijgde nog even na tegen de muur terwijl mijn vingers over de verschillende titels dansten. Roodkapje, Vrouw Holle, Repelsteeltje, … Allemaal in het gelijke rode jasje van Lecturama. Allemaal met diezelfde stijl illustraties die vandaag helemaal not done zijn in kinderboekenland. En knus tussen de boeken zat een kleiner doosje genesteld. Cassettes met hetzelfde rode jasje en dezelfde illustraties.
Ik ben er zeker van dat KleineMan evenveel plezier zal hebben van deze sprookjes als jij en je broer indertijd, mijmerde mijn vader. Zijn ogen werden wat wazig bij de herinnering aan mijn broer en ik die muisstil aan de walkman gekoppeld luisterden naar de sprookjes die in ons oor gefluisterd werden. En prompt daarna zag ik KleineMan voor me, binnen vijf jaar, die besluiteloos met een USB-stick in zijn ene hand een cassette rond en rond draait. En hoe hij verontwaardigd uitroept: Mama, hoe sluit ik dit aan op mijn Ipod-junior?
Ik roffelde door de doos die mijn vader zonet in de gang had laten neerploffen. Hij hijgde nog even na tegen de muur terwijl mijn vingers over de verschillende titels dansten. Roodkapje, Vrouw Holle, Repelsteeltje, … Allemaal in het gelijke rode jasje van Lecturama. Allemaal met diezelfde stijl illustraties die vandaag helemaal not done zijn in kinderboekenland. En knus tussen de boeken zat een kleiner doosje genesteld. Cassettes met hetzelfde rode jasje en dezelfde illustraties.
Ik ben er zeker van dat KleineMan evenveel plezier zal hebben van deze sprookjes als jij en je broer indertijd, mijmerde mijn vader. Zijn ogen werden wat wazig bij de herinnering aan mijn broer en ik die muisstil aan de walkman gekoppeld luisterden naar de sprookjes die in ons oor gefluisterd werden. En prompt daarna zag ik KleineMan voor me, binnen vijf jaar, die besluiteloos met een USB-stick in zijn ene hand een cassette rond en rond draait. En hoe hij verontwaardigd uitroept: Mama, hoe sluit ik dit aan op mijn Ipod-junior?
Abonneren op:
Posts (Atom)