...
Ik schroef haakjes en oogjes vast in mijn mondhoeken en sjor ze willens nillens omhoog.
Ik zoek woorden daar waar ik ze niet kan vinden
Ik wacht op woorden die niet willen landen
Ik bind mijn glimlach omhoog en hijs mijn oogleden op.
Ik ben moe …
Ik zoek troost in koffie en verwacht er alles van.
Ik werk me door een zakje glanzende gouden karamellen en verwacht er alles van.
Ik doe wel iets.

Dat komt van dat nachtenlang lezen, berispt het engeltje op mijn rechterschouder me.
Ik mep het van mijn schouder en laat alle luiken zakken.

Een maandagmorgenstukje dat ingaat tegen mijn normale maandagmorgenstroom

‘Woesj’ deed de opbergbak tjokvol met blokken.
‘Ratel’ deden de blokken die over het tapijt rolden, onder de zetels gleden en tegen de kast tikten. En daarbovenuit stond een KleineMan uitermate trots op zichzelf te wezen.
Op elke andere maandagmorgen wrong ik me onder de zetel en ging naast het knalrode duploblokje liggen dat zich in het verste hoekje had verstopt.
Vandaag zwierde ik KleineMan op mijn arm, trok zijn muts wat opzij en fluisterde ‘mislukt’ in zijn oor. ‘Dada’ deed een klein handje naar alle blokken. ‘Een woonkamer vol vrolijk gekleurde blokjes zal vanavond ook een fijn weerzien zijn’, dacht ik toen ik de voordeur achter me dicht trok.

De zon nam me bij mijn linkerarm en kleurde de horizon lila terwijl ik naar mijn werk reed.
En Beirut gaf mij een klein beetje zin om over de snelweg te walsen, maar dat mag niet, dus doe ik het hier met lettertjes op een scherm…

Vertel eens...
In afwachting ... klik zeker door naar dit mooi initiatief.