Afreageren
Hij tierde, huilde en brieste in één adem. Hij zat roerloos en vulde de hele woonkamer, tuin en waarschijnlijk ook straat met zijn krijs. Secondelang hield hij die ene klinker aan AA. Om adem te happen stopte hij even op een W en trok de AA toen weer in gang. Zijn gezicht vertrok tot die van een peuter die ik niet kende. Hij liep rood en paars aan. Tranen, snot en kwijl drupten in een plasje op de tegelvloer. Geen fles, geen knuffel, geen konijn, geen gesus kon hem troosten. Hij tierde simpelweg 45 minuten zonder ophouden. Toen propte hij zijn duim in zijn mond, stak zijn armpjes in de lucht, wees naar de trap en mompelde ‘dada’.

Als dit maar geen manier wordt om zijn frustraties van de dag eventjes te ventileren.

Thuis
Zonnig, loom en warm, met vier dagen Barcelona in mijn rugzak, sloop ik KleineMan’s kamer binnen. Vier dagen zonder zijn Russisch gekwetter, giechelbuien en koppige uitvallen waren lang.
Toen ik me over zijn bedje boog, opende hij loom zijn ogen en keek me vanonder de rand van zijn deken aan.
“Mama”
“Dag vriend”, fluisterde ik en zoende hem zachtjes op zijn hoofd.
Hij duwde zijn tweede knuffelkonijn in mijn hand, draaide zich om en mompelde “Dada” waarop hij opnieuw zijn duim zocht.
Het grauwe konijn rook naar mijn KleineMan die steeds minder mijn baby is. Met mijn neus in zijn vacht liep ik de trap af en voelde me weer helemaal thuis.

Ik zou een liedje kunnen posten.
(Dit maakt mij op dit moment bijvoorbeeld bijzonder vrolijk)

Of ik zou een mooi gedicht hier kunnen plakken.
(Aan deze kan ik altijd mijn hart verwarmen)

Of ik kan ook gewoon opbiechten dat ik soms een echte Kruimel in hart en nieren ben. Eentje die op de tafel ploft, langs de stoelpoot naar beneden roetsjt en stil en ongemerkt naar het onbereikbare hoekje tussen plint en tafelpoot sluipt.
Het was stil in mijn hoekje. Rustig en kalm ook en als Kruimel in hart en nieren kan ik dat van tijd tot tijd wel eens appreciëren.
Maar de verstoffen-fase ben ik nu ook weer beu. Dus laat ik dit op repeat uit de boxen knallen terwijl ik mijn kleren samenraap, KleineMan’s logeerpakket samenstel en nog haastig een handleiding voor een 20-maander op papier zet. In de tussentijd breek ik mijn hoofd over de moeilijkste beslissing. Welk boek neem ik mee? Want Kap’Tein Blauwbeer is lief en grappig, maar simpelweg te gewichtig om mee te slepen op het vliegtuig. En Lief’s dreigend opgestoken wijsvinger die zeer klaar en duidelijk ‘slechts één boek’ uitbeeldde legt heel wat beperkingen op.