Hou je vast aan de takken van de bomen...

Kruimels wordt (vanaf morgen) een week lang overspoeld met wijvenhormonen.

Afreageren
Hij tierde, huilde en brieste in één adem. Hij zat roerloos en vulde de hele woonkamer, tuin en waarschijnlijk ook straat met zijn krijs. Secondelang hield hij die ene klinker aan AA. Om adem te happen stopte hij even op een W en trok de AA toen weer in gang. Zijn gezicht vertrok tot die van een peuter die ik niet kende. Hij liep rood en paars aan. Tranen, snot en kwijl drupten in een plasje op de tegelvloer. Geen fles, geen knuffel, geen konijn, geen gesus kon hem troosten. Hij tierde simpelweg 45 minuten zonder ophouden. Toen propte hij zijn duim in zijn mond, stak zijn armpjes in de lucht, wees naar de trap en mompelde ‘dada’.

Als dit maar geen manier wordt om zijn frustraties van de dag eventjes te ventileren.

Thuis
Zonnig, loom en warm, met vier dagen Barcelona in mijn rugzak, sloop ik KleineMan’s kamer binnen. Vier dagen zonder zijn Russisch gekwetter, giechelbuien en koppige uitvallen waren lang.
Toen ik me over zijn bedje boog, opende hij loom zijn ogen en keek me vanonder de rand van zijn deken aan.
“Mama”
“Dag vriend”, fluisterde ik en zoende hem zachtjes op zijn hoofd.
Hij duwde zijn tweede knuffelkonijn in mijn hand, draaide zich om en mompelde “Dada” waarop hij opnieuw zijn duim zocht.
Het grauwe konijn rook naar mijn KleineMan die steeds minder mijn baby is. Met mijn neus in zijn vacht liep ik de trap af en voelde me weer helemaal thuis.