[wijvenweek] De dualiteit van een wijvenlijf
Ik heb er twee, wijvenlijven. Of misschien is het maar eentje die zich naar gelang de gelegenheid transformeert in een Jekyll en dan weer Hyde-variant.
De Jekyll-variant is eentje met prachtig haar, een rozig gloeiend velletje en een lijf waarmee zelfs een vuilniszak modieus is. De Hyde-versie is een wijflijf met een futloze bos stro op het hoofd, grauw vel en kringen onder haar ogen.
Maar jammer genoeg heb ik het switchen tussen de twee niet in de hand. Ik kan opstaan en me helemaal blij in mijn wijflijf voelen, tot ik in de spiegel een bos onhandelbaar stro zie opduiken. Ik kan verend en dartel de deur uitdansen - helemaal wel in mijn vel - tot ik mijn been de auto uitzwier en merk dat die rok toch niet zo'n goed idee was.
Er is gelukkig één veelbeproefde manier om de Hyde-versie van mezelf (al is het maar tijdelijk) terug de kast in te jagen. Parfum, crèmetjes, bodylotion, juwelen, nieuwe kleren, nieuwe schoenen, ...
En dat, lieve Lief, doe ik dus allemaal voor jou. Want als je het boek erop naleest, zul je snel beseffen dat je niet al te veel tijd met een Hyde-variant wil doorbrengen.
Meer info over de wijvenweek hier en meer wijvenweekposts hier.
maandag 24 maart 2008
zondag 23 maart 2008
donderdag 20 maart 2008
Afreageren
Hij tierde, huilde en brieste in één adem. Hij zat roerloos en vulde de hele woonkamer, tuin en waarschijnlijk ook straat met zijn krijs. Secondelang hield hij die ene klinker aan AA. Om adem te happen stopte hij even op een W en trok de AA toen weer in gang. Zijn gezicht vertrok tot die van een peuter die ik niet kende. Hij liep rood en paars aan. Tranen, snot en kwijl drupten in een plasje op de tegelvloer. Geen fles, geen knuffel, geen konijn, geen gesus kon hem troosten. Hij tierde simpelweg 45 minuten zonder ophouden. Toen propte hij zijn duim in zijn mond, stak zijn armpjes in de lucht, wees naar de trap en mompelde ‘dada’.
Als dit maar geen manier wordt om zijn frustraties van de dag eventjes te ventileren.
Hij tierde, huilde en brieste in één adem. Hij zat roerloos en vulde de hele woonkamer, tuin en waarschijnlijk ook straat met zijn krijs. Secondelang hield hij die ene klinker aan AA. Om adem te happen stopte hij even op een W en trok de AA toen weer in gang. Zijn gezicht vertrok tot die van een peuter die ik niet kende. Hij liep rood en paars aan. Tranen, snot en kwijl drupten in een plasje op de tegelvloer. Geen fles, geen knuffel, geen konijn, geen gesus kon hem troosten. Hij tierde simpelweg 45 minuten zonder ophouden. Toen propte hij zijn duim in zijn mond, stak zijn armpjes in de lucht, wees naar de trap en mompelde ‘dada’.
Als dit maar geen manier wordt om zijn frustraties van de dag eventjes te ventileren.
Abonneren op:
Posts (Atom)