[wijvenweek] Man, de bijna-toch-ideale

Er stond een heel stukje klaar over hoe de ideale man ineengestoken moet zijn. En dat lijstje was bij-zon-der lang. En ingewikkeld. En tegenstrijdig en -laat ik eerlijk zijn - een klein beetje onrealistisch.

Denk, stoer maar toch lief.
Groot en op een bepaalde manier ook een beetje klein.
Zout en toch zoet, zo je wilt.

Dus ligt het postje nu eenzaam ergens in de vergeetput van Ctrl-Alt-Delete en geef ik grootmoedig toe. Hoezeer we ook wegdromen bij Brad Pitt, Hugh Laurie of Gabriel Rios. Eerlijk is eerlijk... het zit em in de details…

Bijvoorbeeld, de kriebels uit mijn hoofd jagen, keer op keer.
Enkel mijn man kan dat en daarom is hij mijn man.

En jullie mede-wijvenweekster? Wat kan enkel jouw man?

[wijvenweek] De ideale papa

KleineMan hotst door de woonkamer met een oude Humo in zijn armen geklemd. 'Papa! Papa' scandeert hij om de twee stappen en wappert ondertussen met het tijdschrift.
Ik kijk hem over de rand van de kersverse Humo aan. Hij klautert naast me op de zetel en keilt zijn gekreukt exemplaar in mijn schoot. 'Papa! Papa!' roept hij en tikt ondertussen verwoed op de achterflap. Lief komt uit de keuken op het geroep af en ziet samen met mij hoe KleineMan driftig op de foto van een sexy pruilende Brad Pitt tikt. 'Papa! Papa!'

Mijn 'Jaja, dat zou mama niet erg vinden' was net iets te luid voor Lief's oren.

[wijvenweek] De onweerstaanbare lokroep

‘Psst!’, hoor ik als ik de etalage voorbijloop.
Mijn pas vertraagt eventjes, maar ik verman me en blijf stappen.
‘Psst!’, klinkt het opnieuw. ‘Stop eventjes en kijk gewoon eens naar mij.’
Het stemmetje klinkt wonderlijk en bijna buitenaards mooi. Ik val stil en draai me langzaam om. De wandelende medeshoppers maken uitwijkmanoeuvres om me niet omver te sjezen. Er suist een winkeltas net naast mijn linkeroor en er schampt een schoendoos tegen mijn rechterknie.
‘Hie-hier. Hier ben ik.’ Door de lokroep gebiologeerd stap ik naar het raam tot ik met mijn neus tegen de winkelruit geplakt hang. Als bij toverslag breekt er een zonnestraal door het grijze wolkendek en werpt een spotlight op de eigenaar van het stemmetje.
Ik tuur en tuur en tuur en slik. Ik recht mijn schouders, schud mijn haar even en stap de winkel binnen. Ik negeer alle verkoopsters op mijn pad en marcheer doelbewust op hem af. Zonder aarzelen til ik hem van zijn sokkeltje en ik weet het onmiddellijk: dit is de ideale…
Hij heeft veel vakjes, ziet er streelzacht uit en is opgetrokken uit een stofje dat gewoon gemaakt is om bij mijn jas te passen. Hij is stevig en toch lief. Groot en toch elegant. En hij heeft een superingenieus systeempje om mijn sleutels te bewaren en te garanderen dat ze in één handgraai toch te pakken heb.
Hij is de absolute droomtas. De tas der tassen. Zonder deze tas is mijn leven niets, leeg en nutteloos. En met die roes zweven droomtas en ik samen naar de kassa.
Ik ben nog niet helemaal buiten of ik gris het papier al uit zijn stoere lijf, hevel mijn Moleskine, pennen, portefeuille en al het andere levensnoodzakelijk spul dat ik dag in dag uit meesleep over in mijn allernieuwste droomtas. Mijn oude tas - droomtas 63 als ik de tel goed bijhou - gaat deze avond in de kast bij zijn 62 voorgangers. Droomtas 64 reist vanaf nu overal mee aan mijn schouder. Samen huppelen we de zonsondergang en een happy end tegemoet.

Tot ik droomtas 65 ontmoet, that is.

Meer info over de wijvenweek hier en meer wijvenweekposts hier.