[wijvenweek] Kleine terrorist

Ik kan natuurlijk benadrukken dat hij verantwoordelijk is voor:

De pijnlijkste 17 uur van mijn leven.
Nachten zonder slaap of in het beste geval onderbroken door twee uur durende huilbuien.
Een verwonderd publiek bij nog maar eens driftbui in de supermarkt.
Talloze gisspelletjes met als steeds terugkerend thema: 'maar waarom ben je nu aan het huilen?'

Maar veel belangrijker is hoe dat allemaal in het niets verdwijnt bij een simpele 'ma-ma' en een brede glimlach. Er is maar één kleine terrorist die daar in slaagt.

[wijvenweek] Mijn huishouden in het kort...

Als ik de zekerheid had dat zwoegen in het huishouden dezelfde voldoening geeft als pakweg zwoegen op een tekst, dan stofte ik nauwgezet elk hoekje. Sopte de ramen tot ze glommen als kristallen, streek elk milimetertje kreukel weg en dweilde ik tot elk korreltje vuil in de emmer zwom.

Als ik de zekerheid had dat mijn huis een onafzienbare tijd in die nette plooi zou blijven liggen, dan zocht ik met een microscoop naar het minste spinnewebbetje, dan rangschikte ik mijn kleerkast van het witste wit tot het zwartste zwart en zoog zelfs het allerlaatste kattehaartje op het tapijt op.

Vier uur, dat ik het langste dat ik al kon genieten van mijn spik en span huis.

[wijvenweek] Man, de bijna-toch-ideale

Er stond een heel stukje klaar over hoe de ideale man ineengestoken moet zijn. En dat lijstje was bij-zon-der lang. En ingewikkeld. En tegenstrijdig en -laat ik eerlijk zijn - een klein beetje onrealistisch.

Denk, stoer maar toch lief.
Groot en op een bepaalde manier ook een beetje klein.
Zout en toch zoet, zo je wilt.

Dus ligt het postje nu eenzaam ergens in de vergeetput van Ctrl-Alt-Delete en geef ik grootmoedig toe. Hoezeer we ook wegdromen bij Brad Pitt, Hugh Laurie of Gabriel Rios. Eerlijk is eerlijk... het zit em in de details…

Bijvoorbeeld, de kriebels uit mijn hoofd jagen, keer op keer.
Enkel mijn man kan dat en daarom is hij mijn man.

En jullie mede-wijvenweekster? Wat kan enkel jouw man?