Opwarmen

Het is stil, grijs en koud. In tegenstelling tot wat de weerman/vrouw gisterenavond ook bepleitte. En ik, ik liet mij weer vangen aan hun zonnige beloftes en bibber in mijn te dunne trui. De middag strekt zich onmetelijk lang uit en pas op het eind wacht mij zetel-boek-bed. Er zijn veel hindernissen te nemen vandaag, maar mijn benen willen niet echt mee. Schoonouders bellen met de boodschap dat ik mij deze morgen vergist heb en niet KleineMan maar KleineTerrorist afzette.

Op zo’n moment ga ik op zoek naar wat goed doet.
Iets wat ik deze keer vond bij Drijfhout.

De laatste wijvenweek-post
ofte
'Mannen...' (nu het nog eventjes kan/mag)

Een autootje op het toetsenbord.
Een 'L' die zelfstandig van het bord opspringt en onder de kast rolt.
Een 'oei' van een KleineMan en heel wat ingehouden gevloek 1m hoger.
Een lief die oppert 'misschien met wat secondelijm'?

[wijvenweek] Kleine terrorist

Ik kan natuurlijk benadrukken dat hij verantwoordelijk is voor:

De pijnlijkste 17 uur van mijn leven.
Nachten zonder slaap of in het beste geval onderbroken door twee uur durende huilbuien.
Een verwonderd publiek bij nog maar eens driftbui in de supermarkt.
Talloze gisspelletjes met als steeds terugkerend thema: 'maar waarom ben je nu aan het huilen?'

Maar veel belangrijker is hoe dat allemaal in het niets verdwijnt bij een simpele 'ma-ma' en een brede glimlach. Er is maar één kleine terrorist die daar in slaagt.