Romantische ziel

Wat verlang ik ernaar. Misschien een onzinnig verlangen. Maar ik droom van een oud kersenhouten bureau, een donkere kamer en een rondje heloranje licht dat valt op mijn boeken, teksten en het witte blad waar ik ijverig op pen.
In gedachten zit ik in het oude huisje in Frankrijk. Ik kijk uit over de groene heuvels waar mistige flarden over dobberen. De kachel brandt, Norah Jones zingt en de geur van versgebakken cake kronkelt de trap op. Er wacht mij een hele dag om te lezen en te schrijven. Ik ben er alleen maar voor mezelf.
Ik vraag me ondertussen ook af hoe snel het zou vervelen.
Hoe lang zou het duren voor ik iemand wil spreken.
Voor ik me eenzaam zou voelen of smacht naar de interactiviteit van het Internet.

Ik zit aan een oud metalen bureau. Twee TL-lampen flikkeren helwit op boven mijn hoofd. Ik kijk uit op het drukke verkeer en weet me constant bekeken. Ik heb veel werk maar even geen drive om mijn tanden er diep in te zetten.
Ik verlang vooral naar rust en tijd voor mezelf denk ik, in het meest idyllische kader mogelijk.

Startblokken

Ik kan de dag niet als een deken rond me trekken, daarvoor is hij te stug.
Ik kan mezelf niet rond mijn mok warme koffie plooien, daarvoor voel ik me te stijf.
Gelukkig zijn er mensen die mooie goudklompjes op je pad strooien.

En terwijl Joe Henry de kamer vult, warmt een verblindende zonnestraal mijn rug. Dampt de geur van verse koffie door de keuken en wenkt een uitbundig bloeiende tuin voor een lome zonnige dag.
Tenminste, die zinsbegoocheling maak ik mezelf tussen de klanken door wijs.

Beetje moe...

Was ik een zwembandje, dan deed ik nu ‘Pffft’. Dan liet ik alle lucht uit mijn lijf lopen tot ik slap en leeg op de grond verschrompelde.
Was ik een leeggelopen zwembandje, dan hoopte ik dat iemand mij snel terug in de vertrouwde la zou stoppen.