De beginselen van ochtendhumeur

Ergens begraven tussen de knuffelversie van Bumba, Plop en zowat de rest van de Studio 100-kornuiten sleept KleineMan zichzelf de crèche binnen. Het ventje heeft namelijk niet bepaald een genetische voorsprong als het op ‘ochtendhumeur’ aankomt, zijn vader en moeder indachtig. Hij weet zijn armpjes net nog rond zijn plucheverzameling te plooien en knalt ei zo na tegen de deur op omdat de veelheid aan plopmutsen en konijnenoren zijn zicht belemmeren.
‘Eentje!’, stel ik en verwijder met chirurgische precisie de ene knuffel na de andere tot een norse KleineMan-blik me voluit in het gezicht bliksemt. Met volleerd peuterpuberdrama sloft hij het lokaal binnen en klampt zich vast aan het ene minieme knuffeltje dat hij uit de brand wenst te slepen.
En ik? Ik wandel buiten met de Bumba, Bumbaloo, Plop en konijn die ik wist te ontfutselen. Het knallende rood, geel, groen, blauw en paars in mijn armen staat in schril contrast tot de stroom donkere winterjassen die op het trottoir voorbijschuiven. En ik weet niet of mijn ‘Hoe komen die knuffels nu in mijn armen terecht?’-houding geloofwaardig genoeg was.

Romantische ziel

Wat verlang ik ernaar. Misschien een onzinnig verlangen. Maar ik droom van een oud kersenhouten bureau, een donkere kamer en een rondje heloranje licht dat valt op mijn boeken, teksten en het witte blad waar ik ijverig op pen.
In gedachten zit ik in het oude huisje in Frankrijk. Ik kijk uit over de groene heuvels waar mistige flarden over dobberen. De kachel brandt, Norah Jones zingt en de geur van versgebakken cake kronkelt de trap op. Er wacht mij een hele dag om te lezen en te schrijven. Ik ben er alleen maar voor mezelf.
Ik vraag me ondertussen ook af hoe snel het zou vervelen.
Hoe lang zou het duren voor ik iemand wil spreken.
Voor ik me eenzaam zou voelen of smacht naar de interactiviteit van het Internet.

Ik zit aan een oud metalen bureau. Twee TL-lampen flikkeren helwit op boven mijn hoofd. Ik kijk uit op het drukke verkeer en weet me constant bekeken. Ik heb veel werk maar even geen drive om mijn tanden er diep in te zetten.
Ik verlang vooral naar rust en tijd voor mezelf denk ik, in het meest idyllische kader mogelijk.

Startblokken

Ik kan de dag niet als een deken rond me trekken, daarvoor is hij te stug.
Ik kan mezelf niet rond mijn mok warme koffie plooien, daarvoor voel ik me te stijf.
Gelukkig zijn er mensen die mooie goudklompjes op je pad strooien.

En terwijl Joe Henry de kamer vult, warmt een verblindende zonnestraal mijn rug. Dampt de geur van verse koffie door de keuken en wenkt een uitbundig bloeiende tuin voor een lome zonnige dag.
Tenminste, die zinsbegoocheling maak ik mezelf tussen de klanken door wijs.