Groot
Hij wurmt zijn 22 in Lief’s 46 en staat midden in de keuken glimmend de zevenmijlslaarzen te wezen. KleineMan schuifelt twee pasjes en klampt zich vast aan Lief’s knie. Hij komt er net een beetje bovenuit.
‘Nog 18 jaar’, denk ik en hij zal zowel boven mijn als zijn hoofd gegroeid zijn.
Ik kijk naar de twee tweeëntwintigjes in hun overmaatse sneakers. Het lijkt nog mijlenver weg en toch weet ik die dag er morgen al is.

Leed

‘Boink’, deed hij. Face first in de voorzichtig ontluikende rozenstruik.
‘Dat doen ze nu eenmaal’, troostte mijn vader mijn steeds meer klungelig voelend moederhart. Ondertussen depte en ontsmette ik het brullende gezichtje van KleineMan.
Een buil, geschaafde arm en twee wangen vol rode schrammen is de buit na twee dagen buiten spelen.
‘Een teken dat het een gezond ventje is’, besloot mijn vader. Hoe ik levend groot geworden ben is een steeds prangender vraagteken.

Klein Geluk
Van alle kleine stukjes die er te lezen zijn, hou ik het meest van de schilderijtjes. Stukjes die een piepklein momentje geluk schetsen. Met de benen in de zon een eerste ijsje eten. ’s Ochtends slaperig een pareltje van Bernard Dewulf lezen. Verlekkerd uitkijken naar de avond die een bad met veel schuim en een goed boek beloofde.

Neem nu dit:
Ik zit aan de keukentafel met zicht op een tuin die langzaamaan wakker wordt uit een veel te lange winterslaap. De radio serveert zonnige muziek. Nog een groot uur en ik mag een moegespeelde en ondergesmoste KleineMan ophalen en boven in zijn bedje leggen. De stapel met het restje deadline is geslonken tot een onooglijk hoopje. Het document dat zich maandag moet laten keuren door alziende ogen ziet er bijna uit zoals het eruit moet zien. Ik leun achterover, rek mijn vingers en typ verder.

Trek een gerust een stoel bij. Er is verse koffie daar op het aanrecht en heb je zin in iets lekkers trek dan de derde lade van links open.