Op een dag waar het werk meer achteruit lijkt te gaan dan vooruit, kan ik mezelf troosten met overtypen. Ik laat de korte weg Ctr+P achter me en typ letter per letter over op mijn eigen digitale witte blad.
Onzinnige tijdsverspilling noemt mijn collega het.
Wat hij niet begrijpt is dat er niets zo motiverend werkt als mijn vingers die bliksemsnel over de toetsen dansen. Dat er niets mij zoveel zin geeft om me vast te bijten in het werk als mezelf wijsmaken dat ik enorm goed bezig ben.

Groot
Hij wurmt zijn 22 in Lief’s 46 en staat midden in de keuken glimmend de zevenmijlslaarzen te wezen. KleineMan schuifelt twee pasjes en klampt zich vast aan Lief’s knie. Hij komt er net een beetje bovenuit.
‘Nog 18 jaar’, denk ik en hij zal zowel boven mijn als zijn hoofd gegroeid zijn.
Ik kijk naar de twee tweeëntwintigjes in hun overmaatse sneakers. Het lijkt nog mijlenver weg en toch weet ik die dag er morgen al is.

Leed

‘Boink’, deed hij. Face first in de voorzichtig ontluikende rozenstruik.
‘Dat doen ze nu eenmaal’, troostte mijn vader mijn steeds meer klungelig voelend moederhart. Ondertussen depte en ontsmette ik het brullende gezichtje van KleineMan.
Een buil, geschaafde arm en twee wangen vol rode schrammen is de buit na twee dagen buiten spelen.
‘Een teken dat het een gezond ventje is’, besloot mijn vader. Hoe ik levend groot geworden ben is een steeds prangender vraagteken.