Bedenkingen bij een intensievere schrijfreeks

Schrijven is tegenwoordig stilvallen. De punt van een pen op twee mm boven het blad. Een krul die al klaarzat in mijn vingers, maar op het laatste moment terug in zijn schulp schiet. Een cursor die met ingehouden ongeduld pinkt. Twee ogen die steeds waziger wordend beeld oppikken.

Schrijven is niet langer woorden weven.

Schrijven is het alfabet pijnigen.

Op een dag waar het werk meer achteruit lijkt te gaan dan vooruit, kan ik mezelf troosten met overtypen. Ik laat de korte weg Ctr+P achter me en typ letter per letter over op mijn eigen digitale witte blad.
Onzinnige tijdsverspilling noemt mijn collega het.
Wat hij niet begrijpt is dat er niets zo motiverend werkt als mijn vingers die bliksemsnel over de toetsen dansen. Dat er niets mij zoveel zin geeft om me vast te bijten in het werk als mezelf wijsmaken dat ik enorm goed bezig ben.

Groot
Hij wurmt zijn 22 in Lief’s 46 en staat midden in de keuken glimmend de zevenmijlslaarzen te wezen. KleineMan schuifelt twee pasjes en klampt zich vast aan Lief’s knie. Hij komt er net een beetje bovenuit.
‘Nog 18 jaar’, denk ik en hij zal zowel boven mijn als zijn hoofd gegroeid zijn.
Ik kijk naar de twee tweeëntwintigjes in hun overmaatse sneakers. Het lijkt nog mijlenver weg en toch weet ik die dag er morgen al is.