Zen
Mijn virtuele prullenbak barstte uit zijn voegen. Eén klik in de mappenboom van mijn mailbox was voldoende om me te bedelven onder de digitale versie van duizenden papierpropjes.
Van de allereerste gewiste testmail over honderden spamberichten tot agenda’s van teamvergaderingen die al lang tot een ver verleden behoren. Ik kon ze feilloos opsporen in de krochten van mijn mailprullenbak.
Tot de ICT-verantwoordelijke – de Niecy Nash van de organisatie – paal en perk stelde aan het rekvermogen van mijn mailbox.
Alle verzonden items, alle concepten, mijn complete prullenbak gingen de dieperik in.
‘Veel beter!’, besloot hij terwijl ik verweesd staarde naar de drie mapjes die had weten te redden.
‘Straalt dit geen ‘zen’ uit?

Als ‘zen’ aanvoelt als een kloppend hart in de keel omdat mijn complete mailcorrespondentie - goed voor vier jaar en evenveel lieve, onbenullige opmerkingen - in het digitale niets gekieperd werd? Wanneer het zweet me uitbreekt als ik bedenk hoeveel ‘opzetten tot’ in rook zijn opgegaan.
Ja, dan voel ik mij uiterst zen op dit moment.

In de categorie: Doeme
Hij is echt helemaal van mij. Dat bewijst hij dag in, dag uit. Aan tafel, in zijn enthousiasme, in zijn onzekerheid, in zijn knuffels. (Alleen die koppigheid, dat is niet mijn aandeel.)
Maar waar het om gaat, kijk eventjes naar rechts…daar op het derde en vierde lijntje…
Daar gaat het om, toen hij deze morgen mijn bril van mijn neus trok en die zelf probeerde op te zetten. En de “oei” die ik hoorde toen ik mijn bril terug uit zijn handen wilde grissen.

Ik heb nu een bril met een pootje minder. Dat draagt opmerkelijk minder comfortabel.

Het 1-2-3 stokje

Het is bewezen! Stokjes die je te lang laat liggen, krijg je simpelweg nog eens naar je hoofd.

1. Neem het dichtstbijzijnde boek dat minstens 123 pagina's telt.

Steen voor Steen lag klaar, maar was zo intigrerend dat ik niet vooruit wou lezen. Wachten dus, met het stokje. En toen was Steen voor Steen opeens uit en zat ik op mijn bureau zonder boek.
Gelukkig reisde er vandaag een stapel licht leesvoer mee naar het bureau voor een collega die zonder letters zit. Ik vis er 'Zusje van me' van Barbara Voors uit.

2. Open het boek op pagina 123 en schrijf hier de 5e zin neer.

"Natuurlijk, Andrea", zegt hij, terwijl hij ziet dat de twee eerste sneetjes brood al verprutst zijn.

3. Schrijf hier de volgende 3 zinnen.

"Ja", zegt ze en ze serveert ons onbekommerd de koolzwarte sneetjes, die we met een servet afvegen. Pasgeleden zei een man na een etentje en twee flessen rode wijn tegen mij: "Wat moet een moderne vrouw als jij met ons mannen?"
"O?" antwoordt Magnus, terwijl hij discreet verdergaat met het afschrapen van het brood.

Mmh, niet echt representatief voor het boek.

Ik gooi het stokje door naar i. en naar Karin. Vangen, dames!